روح انسان از دو دستگاه خودآگاه و ناخودآگاه تشكيل يافته و قوانين هستی نیز شامل قوانين تكوينی و تشريعی می شود. در جهان هستى، قوانين آفرينش همانند دستگاه ناخودآگاه بدون اراده و تصمیم ما به پيش مى روند؛ اما قوانين تشريعى همانند دستگاه خودآگاه، وابسته به خواست و اراده ماست. در حقیقت قوانینی كه به عنوان يك قانون آسمانى به هر پيامبرى اعلام شده، پیشتر در مجلس قانونگذاری آفرينش به تصويب رسيده است و معاد نیز همانند تمام اصول و فروع تعلیمات انبیا، ریشه در فطرت و نهاد آدمی دارد.

عصاره فريضه غریزی بودن وحی، اين است كه وحى، نوعى معرفت ناخودآگاه شبيه غرايز، و مادون معرفت خودآگاه است، و با تكامل تفكّر و عقل، دستگاه وحى ضعيف مى شود و عقل جاى آن را مى گيرد و خاتمه يافتن نبوّت به وسيله پيامبر اسلام(ص) نيز از همين جا سرچشمه مى گيرد. اما در پاسخ باید گفت: وحى از نظر قرآن نوعى ارتباط با علم خداوند است؛ عقل و دانش بشرى هر قدر هم پيش برود ضعيف تر و ناتوان تر از آن است كه بتواند مسير سعادت را بدون هدايت وحى به انسان نشان دهد.