«حَىّ» از ماده «حيات» در دو معناى حيات در برابر مرگ و حيا در مقابل وقاحت و بى شرمى به كار رفته است. ولى بعضى از محققان لغت هر دو را به يك ريشه باز گردانده و گفته اند حيا و استحياء نيز نوعى طلب زندگی و سالم ماندن است. به هر حال حيات معناى گسترده اى دارد كه گاه در مورد زمين يا گياهان، گاه در مورد حيوانات، گاه در مورد انسان يا مطلق حيات و ممات يا در مورد حيات معنوي و گاه در مورد حيات آخرت به كار مى رود.

در آياتي از قرآن به داستان قوم لوط(ع) و «شهوت پرستى» آنها اشاره شده است؛ شهوتى آميخته با انحرافات جنسى كه تا آن زمان وجود نداشته است. قرآن درباره سرانجام اين قوم بدكار مي فرمايد: «قوم لوط، انذارها و هشدارهاى مكرّر پيامبرشان را تكذيب كردند * ما بر آنها تند بادى كه ريگ ها را به حركت در مى آورد، فرستاديم [و همه را زير آن مدفون ساختيم]، جز خاندان لوط(ع) كه آنها را سحرگاهان نجات داديم، [به استثناى همسرش كه مشمول مجازات قوم گنهكار شد]».

یکی از شرائطی که باعث تفاوت صلح و قیام امام حسن(ع) و امام حسین(ع) شد، تفاوت حاکمان بود. معاویه گرچه در باطن با یزید تفاوتی نداشت، اما مردى محافظه کار و مرموز بود و سعى مى کرد اعمال نارواى خود را در قالب هاى فریبنده و عوام پسند بریزد. ولی یزید آشکارا قوانین اسلام را زیر پا می گذاشت. گواه روشن این مطلب این است که: خود امام حسین(ع) بعد از برادرش امام حسن(ع) حدود ده سال در برابر معاویه صبر کرد و اقدام به مبارزه و جنگ ننمود.