خداوند در سوره «آل عمران» درباره وعده عذاب ظالمان در قيامت مى فرمايد: آنها مى گويند: «پروردگارا! هر كه را تو [به سبب اعمالش] به آتش افكنى، رسوا ساخته اى و براى ظالمان ياورى نيست». لحن اين آيه نشان مى دهد كه مجازات هاى روحانى قيامت، دردناكتر است؛ چرا كه «اولوا الألباب» به پيشگاه خداوند گويند كسانى را كه در دوزخ وارد كنى رسوايشان كرده اى، اشاره به اينكه بالاتر از آتش دوزخ، همان رسوايى است. جمله «وَ ما لِلظَّالِمينَ مِنْ اَنْصار» تاكيد دارد كه آنچه مى كشند به خاطر ظلمشان است و طبيعى است كه آنها در آنجا رسوا شوند و ياورى نداشته باشند.

«رسوايي» يكى از پيامدهاى «شهوت پرستي» است و تاريخ بشر مملو از شرح زندگى كسانى است كه در جامعه داراى مقام و موقعيت ممتاز بودند ولى هنگامى كه اسير «شهوت» و هواى نفس شدند كارشان به رسوايى كشيد. در داستان حضرت یوسف(ع) و همسر عزیز مصر آمده است كه چگونه زليخا با وجود احترام فراوان به علت هوی پرستى رسواى خاص و عام شد.

درباره پيامدهاى شهوت پرستى و پيروى از هواى نفس، تعبيرات تكان دهنده اى در کلام امیرالمؤمنین(ع) ديده مى شود؛ از جمله اینکه: پيروي از شهوات، انسان را به ارتكاب انواع گناهان و هجوم بر معاصى مى كشاند، دين انسان را فاسد مى كند، هرگز روى آزادى را نخواهد ديد و شخصيت انسانى او كم مى شود و ...