بدون شكّ «معجزه» براى پيامبران، يك وسيله اثباتى است تا سند نبوّت و شاهد صدق دعوت آنان قرار گيرد و گواه آن باشد تا كه از جهان غيب پيام آورده اند. از سویی سيره پيامبران و صراحت قرآن، «معجزه» را ضرورت دفاعى می دانند؛ زیرا اساسا هيچ پيامبرى از همان آغاز، دعوت خود را با معجزه همراه نکرده و تنها در مواجه با منكران و به درخواست آنان ـ يا بدون درخواست و صرفا براى دفع شبهات آنان ـ معجزه آورده است. از این رو «معجزه» ابزاری دفاعی است.

خداوند در سوره «فتح» مسلمانان را به ياد ماجراى حديبيّه مى‏ اندازد كه كفّار با ديدن آن همه آيات و نشانه ‏هاى حقّانيّت پيامبر اكرم(ص) به خاطر تعصّب‏ هاى جاهلى ايمان نياوردند و اين رذيله اخلاقى آنها را از سعادت بزرگ باز داشت. آنها در واقع به قدری در حجاب تاریک جهل و تعصب گرفتار بودند که پیامبر(ص) را متهم به سحر و جنون می کردند در حالی که سحر احتیاج به آگاهی قابل ملاحظه ای نسبت به بخشی از علوم و دانش ها دارد و این با جنون سازگار نیست. در واقع می توان گفت این سخنان ضد و نقیض از جهل و تعصب آن ها نشأت می گرفت.