غيبت ممکن است به وسيله زبان، قلم و حتی با اشاره دست و امثال اینها باشد. گاه ممکن است در لباس طنز و گاه جدی بيان شود. افزون بر اين، ممکن است با تعبيرات صريح و يا کنايی، انجام گیرد؛ مثلا در مقام خيرخواهى بگويد: «خدا عاقبت فلان كس را ختم به خير كند»، در واقع شخص با این تعبیرات، گناه را در لباس طاعت عرضه مى كند. در اين مثال غيبت کننده مرتکب دو گناه غيبت و رياكارى شده است.

از نظر پيامبر اكرم(ص)، بالاترين مقام در پيشگاه خدا در قيامت از آنِ كساني است كه بيش از همه براى خيرخواهى مردم گام بردارند. آنچه از روايت فهميده مي‌شود اين است كه خيرخواه مردم نه با حرف كه با عمل اقدام كند و خيرخواهيش را براي تمام انسان‌ها حتی غير مسلمان‌ها انجام دهد.

«نُصح» و خیرخواهی، نقطه مقابل «حسد» است؛ به اين معنى كه انسان نه تنها خواهان زوال نعمت از ديگران نيست؛ بلكه طالب بقاى نعمت و افزون شدن آن براى همه نيكان و پاكان است. به تعبيرى ديگر آنچه از خير و خوبى و سعادت معنوى و مادّى براى خويش مى‏ خواهد براى ديگران نيز بطلبد و اين يكى از فضايل معروف است كه در آيات و روايات به آن اشاره شده است، از آن جمله در حدیثی از پیامبر اکرم(ص) آمده که فرمود: «بلندمقام ترین مردم در پیشگاه خداوند در قیامت کسی است که از همه بیشتر تلاش در خیر خواهی مردم کرده است».