وحی یک معنی عام دارد که شامل دریافت های اولیای الهی نیز می شود، اما وحی به معنی خاص، توأم با«معجزه» و مخصوص پیامبران است و با کشف و شهود تفاوت دارد. در کشف و شهود احتمال «خطا» وجود دارد و مصون از «وسوسه شیطان» و پندارهای باطل نیست. اما وحى فعل الهى است كه به انسان كامل مى رسد و خطا نمی پذیرد و القای شیطان در آن راه ندارد.  در نتیجه قرآن کریم که وحی نبوت است با کشف و شهود اولیای الهی متفاوت است و بعد از ختم نبوت براى هميشه قطع مى‏ شود. اما با ختم نبوت ارتباط با ماوراى جهان طبيعت قطع نمی شود و هم امامان(عليهم السلام) با عالم غيب ارتباط دارند و هم مؤمنان راستينى كه بر اثر تهذيب نفس، حجاب ‏ها را از دل كنار زده‏ اند و به «مقام كشف‏ و شهود» نائل گشته ‏اند. اصولًا اين مقام نتيجه ارتقاى نفس و پالايش روح و صفاى باطن است و ارتباطى به مسأله «رسالت و نبوت» ندارد.

با توسعه دانش انسان، به همان اندازه، فکر انسان گسترش خواهد یافت. در اندیشه یک فرد مادی، هستی با خلقتی تصادفی، بدون نقشه و تدبیری در ساختمان آن ایجاد گردیده، اما یک فرد دیندار، جهان هستی را فراتر از طبیعت می داند که با علم و قدرت بی نهایت و با طرح و نقشه سازنده آن آفریده شده، هر چند ما به آن اسرار دسترسی نداریم. با مقایسه این دو رویکرد، در می یابیم که دین، فکر انسان را در افقی بالاتر از افکار مادی قرار می دهد.