به اعتقاد متكلمان، لطف بر خداوند واجب است؛ زيرا او بندگان خود را عبث و بيهوده نيافريده است و هر چه را كه در رسيدن آنها به هدف موثر باشد را بايد انجام دهد، كه یکی از آنها لطف است. از جمله این الطاف، وجود امام است كه دارای آثاری مانند: حراست از دين خداوند در سطح كلى و تربيت نفوس مستعد می باشد، اعتقاد به وجود امام، تاثیر روانی عمیقی در پیروان داشته و سبب بقاى مذهب است و بهترين الگو برای پیشرفت است.

طبق آیه 2 سوره نحل، خداوند فرشتگان را با روح الهى به فرمانش بر هر کس از بندگانش که بخواهد نازل مى کند. منظور از روح در اینجا وحى و قرآن و نبوت است که مایه حیات انسانهاست. بعضى از مفسران وحى و قرآن و نبوت را به صورت سه تفسیر جداگانه بیان کرده اند. ولى ظاهر این است که همه به یک حقیقت بر مى گردد. به هر حال روح در اینجا جنبه معنوى دارد و اشاره به هر چیزى است که مایه حیات دلها و سبب تربیت نفوس و هدایت عقل هاست. روشن است که روح در آیات دیگر به معانى دیگرى آمده است.