از آيات قرآن چنين استنباط مي شود كه سالك طریق وصل الی الله، در ابتدا مرعوب هیمنه و هیبت الهی مي شود و سلطه حضور او سبب اضطراب سالک ذاكر مي ‏گردد و هراسی مُقدَّس بر قلب او مستولي مي‏ گردد؛ اما كم كم اُنسِ با یاد خدا و خواندن و شنيدن كلام او، بر ايمانش می افزاید و همين افزايش ايمان سبب ورود او به دِژ امن الهی خواهد شد، سپس ظاهر و باطن، قلب و قالب او هر دو، به سوي ياد خدا مي ‏آرمد و نرم مي شود.

اگر انسان از خدا ترسيد و به خدا علاقه ‏مند بود، بهشت براي او لازم است؛ چون گاهي انسان خدا را وسيله قرار مي دهد تا به بهشت برسد، اين ناشي از همّت هاي پست است كه خدا از آن كراهت دارد و گاهي از خدا چيزي نمي ‏طلبد، فقط او را مي‏ طلبد و حُبّ و لقاي او را مسئلت مي كند، در اينجا خداوند سبحان او را به اين نعمت عظيم متنعّم مي كند.