امام علی(ع) ابتدا خوارج را نصیحت کرد و فرمود: هرکس به زیر پرچم اَمان و یا به كوفه يا مدائن برود در امان است؛عده ای از خوارج از سپاهشان فاصله گرفتند و تنها دو هزار و هشتصد تن از خوارج با عبد الله بن وَهْب ماندند که بعد از چند مبارزه تن به تن امام(ع) با سواره نظام از راست و چپ به ايشان حمله آورد و آنها را هلاك كرد.
بعد از ماجرای حکمیت، خوارج در خانه عبد الله بن وَهْب با هم ديدار كردند و گفتند: با نپذيرفتن اين بدعت هاى گمراه كننده امربه معروف و نهى از منكر را بر زندگی دنیا برگزینیم و به نواحى كوهستانى برویم ، سپس عبد الله بن وَهْب را به رهبری خود برگزیدند و با او بیعت کردند.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
بَکى عَلىُّ بْنُ الحُسَينِ عليه السّلام عِشْرينَ سَنَةً وَ ما وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَعامٌ اِلاّ بَکى .
امام زين العابدين عليه السّلام بيست ساله (به ياد عاشورا) گريست و هرگز طعامى پيش روى او نمى گذاشتند مگر اينکه گريه مى کرد.
بحارالانوار، ج 46، ص 108