عده اى از علماى اهل سنت در برابر مقام و منزلت امام حسن عسکرى(ع) سر تواضع و فروتنى فرود آورده اند. مانند: احمد بن فضل بن محمّد باکثیر حضرمى شافعى، که مى نویسد: «ابومحمّد، فرزند على عسکرى، مردى عظیم الشأن و جلیل القدر بود. و هنگامى که معتمد او را حبس کرد از او کرامتى ظاهر و مشهور صادر گشت». هم چنین یوسف نهبانى مى گوید: «حسن عسکرى یکى از امامان اهل بیت عظام و سادات کرام است... من خودم از او کرامتى مشاهده کردم».

ابن حجر مى نويسد: امام حسن(ع)، آقايى کريم، بردبار، زاهد، داراى سکينه و وقار و حشمت، اهل جود و مورد مدح و ستايش بود. ذهبى مى نويسد: او آقاى جوانان بهشت، ابومحمّد، قرشى، هاشمى، مدنى و شهيد است، او بزرگوار، تنومند، اهل خير، بسيار ديندار، با ورع، داراى حشمت و جاه، و شأنى بزرگ بود. ابن صبّاغ مى نويسد: او در مسجد الرسول(ص) مى نشست و مردم به دور او جمع مى شدند، چنان سخن مى گفت که عطش سؤال کننده را سيراب کرده، و حجت هاى مجادله کنندگان راقطع مى نمود...