در ماجرای جنگ صفین، در بيابانى امام(ع) فرمود مکانی را حفر كنند. مقداری از زمین را که کندند به صخره اى بزرگی برخوردند. افراد هرچه كوشيدند موفق به کندن آن نشدند. آنگاه امام(ع) سنگ را حركت داد و از زیر آن آبى گوارا جوشيد. راهبى كه در صومعه ای مى زيست به یاران حضرت گفت: این چشمه «راحوما» نام دارد و هفتاد پیامبر و هفتاد جانشین پیامبر از آن نوشیده اند. من از سالی كه در اين صومعه هستم آنرا ندیده ام و كسى نمى تواند آن را پیدا کند مگر پيامبر يا جانشين پيامبر باشد. او با دیدن این معجزه مسلمان شد.

امام على(ع) حتى در کتب امت هاى پیشین به عنوان «وصى رسول خاتم» معروف بوده؛ نصر بن مزاحم و خطیب بغدادى نقل کرده اند که على(ع) در مسیرش به صفّین، بر لشکرش عطش شدیدى وارد شد. حضرت آن ها را بر بالاى صخره اى آورد و سنگى را از جا کند، از زیر سنگ آب جارى شد و لشکر از آن سیراب شدند. نزدیک آن صخره دیر راهبى قرار داشت. او که از جریان مطلع شد نزد حضرت آمده، عرض کرد: این دیر به خاطر این آب ساخته شده و مطابق آنچه که در کتاب هاى ما آمده، سنگ روى این آب را به جز نبى یا وصى نبى برنخواهد داشت.