تحریف قرآن نسبتى است كوركورانه و در عین حال كهنه و فرسوده كه به زمان اختلاف صاحبان مصحف‌هاى نخستین باز مى‌گردد. زمانى كه رقابت تنگاتنگ براى نگارش متن و تهجّى و قرائت قرآن در جریان بوده و هر دسته‌اى هجاء و قرائت خود را درست انگاشته و آنچه را نزد دیگران بوده باطل مى‌شمرده است. در كنار این اختلاف، برخى از صحابه و تابعان نسخه‌هاى مصاحف و هجاء قرائات را به باد انتقاد گرفتند. در این میان بیشترین انتقادها از آن ابن‌مسعود، عایشه و ابن‌عباس و جمعى دیگر از هم‌دستان ایشان از صحابه و تابعان بود. روایت‌ها و حكایت‌هایى از آن مشاجره‌هاى لفظى باقى ماند كه «حشویه» ولع و اشتیاق زیادى نسبت به نقل و ضبط و نگارش آنها در مهمترین منابع روایى خود از خود نشان دادند و بدین ترتیب مشكل وجود تحریف در متن قرآن را ایجاد كردند.

ادعاى دهلوى یا از سر کم اطلاعى اوست یا عناد و دشمنى اش با علی(ع)؛ چرا که بسیارى از علماى اهل تسنن حدیث تشبیه را در کتابهاى خود با سند ذکر کرده اند، مانند: ابوحاتم رازى، ابن شاهین، ابن بطّه، حاکم نیشابورى، ابن مردویه، ابو نعیم، بیهقى، ابن مغازلى، شیرویه دیلمى، شهردار دیلمى، خوارزمى، ابوالخیر حاکمى، صالحانى، ابن طلحه، گنجى، محبّ طبرى، سیّد على همدانى، شهاب الدین دولت آبادى هندى، ابن صبّاغ، ابراهیم وصّابى و محدّث احمد بن باکثیر مکّى و ... .

محمّد بن جریر طبرى، ابو نعیم اصفهانى، خطیب بغدادى، ابو سعید سجستانى، خطیب خوارزمى، جلال الدین سیوطى و...، نزول آیه اکمال را در روز غدیر خم روایت کرده اند.