ابن عرندس، از بزرگان شيعه و صاحب آثاری در فقه و اصول است. اشعار او نشان دهنده عشق عميق او به اهل بيت(ع)، و بغض شدید نسبت به دشمنان آنان است. علاّمه سماوى و يعقوبى، علم، فضل، تقوا، پارسایى و خود سازى او را ستوده اند. او سال (840) در «حلّه فیحاء» وفات یافت که قبر او زیارتگاه است و مردم از آن تبرّک مى جویند .
ابن عرندس در شعرش به برخی فضائل علی(ع) مثل سپرده شدن پرچم ولایت به دست او در روز غدیر، بهترین قاری کتاب خدا، جانشینی پیامبر(ص) و... اشاره کرده و نیز اینگونه سروده: «وصعودُ غاربِ أحمد فضلٌ له ***دون القرابة والصحابةِ أفضلا»؛ اين شعر اشاره به روايتي دارد که حضرت به روي دوش پيامبر(ص) رفتند و بت هُبل را از بالاى بام کعبه به زير انداختند.
ابن عرندس در اين باره چنين سروده: «ثمّ السلامُ من السلامِ على الّذی *** نُصبت له فی خمّ رایاتُ الولا...»؛ (سلام بر کسى که در روز غدير خم پرچم ولايت به دست او سپرده شد، قارى کتاب خدا و بهترين قارى آن و بزرگتر جانشين پيامبر برگزيده و هدايت گر و...).
قال الصّادق عليه السّلام :
اَللّهم ... وَ ارْحَمْ تِلْکَ الاَعْيُنَ الَّتى جَرَتْ دُمُوعُها رَحْمَةً لَنا وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْقُلُوبَ الَّتى جَزَعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنا وَ ارْحَمِ الّصَرْخَةَ الّتى کانَتْ لَنا.
بحارالانوار، ج 98، ص 8