آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ابن عرندس در شعرش به برخی فضائل علی(ع) مثل سپرده شدن پرچم ولایت به دست او در روز غدیر، بهترین قاری کتاب خدا، جانشینی پیامبر(ص) و... اشاره کرده و نیز اینگونه سروده: «وصعودُ غاربِ أحمد فضلٌ له ***دون القرابة والصحابةِ أفضلا»؛ اين شعر اشاره به روايتي دارد که حضرت به روي دوش پيامبر(ص) رفتند و بت هُبل را از بالاى بام کعبه به زير انداختند.

او در این باره چنین سروده است:
1 ـ «ثمّ السلامُ من السلامِ على الّذی *** نُصبت له فی خمّ رایاتُ الولا
2 ـ تالی کتابِ اللهِ أکرمِ من تلا *** وأجلِّ من للمصطفى الهادی تلا
3 ـ وصعودُ غاربِ أحمد فضلٌ له *** دونَ القرابةِ والصحابةِ أفضلا
4 ـ هذا الّذی حاز العلومَ بأسرِها *** ما کان منها مجملاً ومفصّلا
5 ـ هذا الّذی بصَلاتِه وصِلاتِه *** للدینِ والدنیا أتمّ وأکملا
6 ـ هذا الّذی بحسامِه وقناتِه *** فی خیبر صعبُ الفتوحِ تسهّلا»
1 ـ (سپس سلام از سلام (از نامهاى خداوند است) بر کسى که در روز غدیر خم پرچم ولایت به دست او سپرده شد. 2 ـ قارى کتاب خدا و بهترین قارى آن و بزرگتر جانشین پیامبر برگزیده و هدایت گر. 3 ـ رفتن بر بالاى دوش احمد غیر از خویشاوندى و همراهى، براى او فضیلت بزرگ دیگرى است. 4 ـ او کسى است که جامع همه علوم است چه مجمل و چه مفصّل آن. 5 ـ او به خاطر نماز و خدمتش به دین و دنیا کامل ترین و برترین انسان است. 6 ـ او با نیزه و شمشیر برّانش در خیبر سخت ترین فتح را آسان ساخت)
وى در این قصیده بخشى از مناقب امیر مؤمنان(علیه السلام) را یاد آور شده است و ما در اینجا به آنچه که در این بیت :
«وصعودُ غاربِ أحمد فضلٌ له ***دون القرابة والصحابةِ أفضلا»
اشاره کرده، بسنده مى کنیم .
از «جابر بن عبدالله» نقل شده است: ما وقتى که با پیامبر وارد مکّه شدیم ، اطراف خانه خدا 360 بُت وجود داشت، پیامبر خدا(صلى الله علیه وآله) دستور داد همه آنها را سرنگون کنند و بر بام کعبه بت بلندى به نام هُبل قرار داشت، حضرت به على(علیه السلام) نگاه کرده و به او فرمود : «یا علیُّ ترکب علیَّ أو أرکبُ علیک لاُلقی هبل عن ظهر الکعبة؟»؛ ( اى على! یا تو روى دوش من برو یا من بروم بر روى دوش تو تا بت هبل را از روى پشت بام کعبه بیندازیم) . على(علیه السلام) گفت: «یا رسول الله! بل ترکبنی» [ اى پیامبر خدا ! شما بروید بر روى دوش من] . هنگامى که پیامبر بر دوش من قرار گرفت از سنگینى رسالت نتوانستم آن حضرت را تحمّل کنم. عرض کردم: یا رسول الله اجازه بدهید من بالاى دوش شما بروم. حضرت خندید و از دوش من پایین آمد و کمر خود را خم کرد و من بر دوش حضرت قرار گرفتم، و سوگند به خدایى که دانه را شکافته و انسان را آفریده اگر مى خواستم بر آسمان چنگ بزنم هر آینه مى توانستم، و من هُبل را از بالاى بام کعبه به زیر انداختم و به دنبال آن خداى تعالى آیه: «وَقُلْ جَآءَ ا لْحَقُّ وَزَهَقَ ا لْبَاطِلُ إِنَّ ا لْبَاطِلَ کَانَ زَهُوقاً»(1)؛ ( و بگو: «حقّ آمد، و باطل نابود شد»; یقیناً باطل نابود شدنى است) را نازل کرد .
این روایت را گروهى از حافظان و ائمّه حدیث و تاریخ نقل کرده اند و در قرون بعدى نویسندگان از آنان اخذ کرده و در کتابهاى خود آن را ذکر نموده اند و بدون هیچ خدشه اى در سند آن، دربست آن را پذیرفته اند (2).
علاّمه امینى(رحمه الله) در الغدیر(3) ، 41 نفر از کسانى که این روایت را نقل کرده اند، یاد آور شده است.(4)