انتساب عقيده‌اى به گروهى به دليل نقل روايت - بى‌آنكه بر آن تصريح كرده و پذيرفته باشند - كارى نادرست است؛ زيرا نقل حديث مادامى كه ناقل آن بر صحّت روايت تعهدى نسپرده و به مفاد آن ملتزم نشده به تنهايى نمى‌تواند از عقيده ناقل آن حكايت كند. به‌علت غفلت از اين نكته است كه به جماعتى از بزرگان نظير «محمد بن‌يعقوب كلينى» و «على بن‌ابراهيم قمى» و «محمد بن‌مسعود عياشى» نسبت تحريف داده‌اند؛ با اين استدلال كه اينان در كتاب‌هاى حديثى خود، رواياتى آورده‌اند كه برحسب پندار مدّعيان بر وقوع تغيير در قرآن دلالت دارد. حال آنكه چنين نسبتى جاهلانه و سخت بى‌بنياد و از نظر روش تحقيق مردود است.

 به شهادت منابع تاریخی و حدیثی، عمر مردم را به قرائت قرآن بدون تفسیر دعوت می کرد، سه تن از راویان احادیث پیامبر را به اتهام روایت مضر و بیش از اندازه احادیث به حبس ابد انداخت و با این بهانه که ترویج حدیث موجب غفلت مردم از کتاب خدا و در نتیجه گمراهی می شود، نقل حدیث را ممنوع اعلام کرد.