بر اساس مبانی نظام حکومتی در اسلام، خداوند مبدأ حکومت است. لذا حکومت «تکوینی» و «تشریعی» از آن خداوند است؛ به این معنی که دین، حرکت انسان را در مسیر صحیح و عقلایی تعریف کرده است. از این رو خداوند مردم را بر اساس تقوا دسته بندی کرده، نه بر اساس نظام طبقاتی. همچنین در حکومت «اللَّه»، انسان خلیفه خداوند بر روی زمین بوده و می تواند با آبادانی آن، زندگی سعادتمندی داشته باشد. از سویی حکومت «الله»، بر اساس ارزش های اخلاقی پایه ریزی شده، و انسان ها هرگز از هدایت و ولایت ائمه(ع) بی نیاز نخواهد بود.

 از آدم(ع) تا حضرت خاتم(ص) هر يک از انبياء، وصى يا اوصيایى داشتند که از ذريّه ايشان بوده اند، مثلا آدم(ع) بر فرزندش شيث(ع) وصيّت نمود که او حجّت خدا بعد از خود و خليفه خدا در روى زمين خواهد بود. خداوند براى سام فرزند نوح(ع)، رياست از آسمان را قرار داد و... . همچنين در اين راستا وصيت ابراهيم(ع) به فرزندش اسماعيل(ع) يا وصيت داوود(ع) به سليمان(ع) همچنين وصيّت اسماعيل(ع) به اسحاق(ع) در تاريخ انبياى الهى مشاهده مي شود.