ابن رومى پیرامون غدیر اینگونه سروده است: «... محبّتِ وصىّ در سینه ام خیمه زده است، و در قلبم به شدّت جریان یافته است. پس او است چراغ روشنگر، و کسى است که نجات یافتگان به وسیله او از عذاب نجات پیدا مى کنند. و اگر محبّت او را رها کنم در روز قیامت راه خروجى از گناهانم نمى یابم... پیامبر درباره او در روز غدیر فرمود... هر که من مولاى او هستم این(على) مثل من مولاى اوست و صبح کرد در حالى که تاج افتخار بر سر او بود...».

ابوالحسن على بن عبّاس بن جریح مشهور به ابن رومی؛ وى یکى از مفاخر شیعه و یکى از سروران امّت است. وى در مدیحه سرایى و هجوگویى و توصیف و غزل سرایى که از فنون شعر هستند، مهارت دارد. کسانى که به بالا مى نگرند از انتهاى او قاصرند، دیدگان به او خیره شده و مانندى برایش پیدا نمى کنند، چنانکه مزایاى وى به شماره نمى آیند. وى در مودّت و محبّتِ ذوى القربى و آل پیامبر(ص) هدفى دور را نشانه گرفته بود، و مدح هاى او نسبت به آنان و دفاع از آنها از آشکارترین حقیقت هاى واضح دوران زندگى اوست.

ابن رومی پیرامون فضائل امیرالمؤمنین(ع) چنين سروده: ...لکنّ حبّی للوصیّ مخیّمٌ *** فی الصدر یسرحُ فی الفؤاد تولّجا. فهو السراجُ المستنیرُ ومن بهِ *** سببُ النجاةِ من العذاب لمن نجا. و...؛ ای هند... لکن محبّت نسبت به وصىّ(علی(ع)) در سینه ام خیمه زده، و در قلبم به شدّت جریان یافته است. پس او است چراغ روشنگر و کسى است که نجات یافتگان به وسیله او از عذاب نجات پیدا مى کنند و... .