یکی از مهمترین پدیده های دوران انقلاب مشروطیت، ترورهای مرموز و به هم پیوسته ای است که با محوریت «کمیته مجازات» صورت می گرفت، مانند ترور نافرجام شیخ فضل الله نوری و پس از آن ترور افرادی چون آیت الله سیّد عبدالله بهبهانی. وجه بهائی بودن اعضای کمیته مجازات، و نقش مخفی و قابل توجهی که فرقه ضاله بهائیت در این ایام و در راستای تحقق سیاست های استعماری بریتانیا بر عهده داشت.

تروریسم سیاسی در تاریخ معاصر ایران، از اواسط دهه ی 1840 م، با «بابیگری» آغاز شد و چنان با بابیگری پیوند خورد، که در دوران متأخر قاجار، نام «بابی» و «تروریست» مترادف بود. بابیان و بهاییان با همدستی یکدیگر کمیته های ترور مخفی تشکیل دادند که از آن جمله می توان «کمیته بین الطلوعین»، «کمیته جهانگیر» و «کمیته مجازات» را نام برد. بابیان و بهاییان در ترورهای زیادی دست داشتند، از جمله ترور امیر کبیر، سوء قصد به آیت الله خراسانی، اعدام شیخ فضل الله نوری و ترور آیت الله سید عبدالله بهبهانی.