جعفر بن منصور الیمن فرزند کوچک ابن حوشب است. او با خلفای فاطمی، به مغرب مهاجرت کرد و به تألیف پرداخت. کتابهاى او با اندیشه اسماعیلیان نخستین نوشته شده و افکار نوافلاطونى در آنها یافت نمى گردد. وى در کتاب «الشواهد و البیان» و «تأویل الزکاة» به خلفاى دورهفتم پرداخته و خلفاى فاطمى را جانشینان دوره ظهور دور هفتم مى داند. از تألیفات او، دو کتاب «الشواهد و البیان» و «تأویل الزکاة» به صورت خطى باقیمانده و کتابهای «سرائر»، «اسرار النطقاء» و «الکشف»، به چاپ رسیده است.
 

حسین بن احمد معروف به ابوعبدالله شیعى در نیمه دوّم قرن سوّم هجرى نزد ابن حوشب داعى بزرگ یمن قواعد تبلیغ اسماعیلیه را فراگرفت و از طرف او، براى تبلیغ اسماعیلىه به مغرب رفت. ظلم حاکمان اغالبه و امویان در اسپانیا باعث گسترش هرچه بیشتر افکار ابوعبدالله شد. ابوعبدالله به آرمان هاى عدالت خواهانه، بر پایه ضابطه هاى سنن مذهبى شیعه دعوت می کرد. زهد و علم او یکى از عوامل موثر در پیشرفت تبلیغ وى بود. او مردم را به ظهور قریب الوقوع مهدى منتظر دعوت مى کرد. بنابراین در ظرف پانزده سال سپاهى عظیم فراهم آورد.

منصورالیمن (ابن حوشب) به همراه دوستش على بن فضل جیشانى در سال 266 تا 268 در یمن به تبلیغ کیش اسماعیلیه پرداخته و توانستند مناطقى از آنجا را به تصرف خویش درآورده و شهر صنعا را مقرّ خود قرار دهند.