گفته شده: از آنجا که امام على(ع) از غیب مطّلع بوده و مى دانسته که از این واقعه جان سالم به در مى برد، لذا نمى توان آن را فضیلتی براى ایشان دانست.
جواب:  اوّلا: این واقعه قبل از امامت حضرت على(ع) بوده است. ثانیاً: برخى معتقدند که علم غیب پیامبر و امام، تعلیقى است؛ یعنى هرگاه که بخواهند از علم غیب مطلع شوند، به اذن خدا مى دانند، نه این که همیشه قضایا نزد آنان حاضر باشد. ثالثاً: آیه در مقام مدح است، پس این عمل قطعاً فضیلت بوده است.
 

برخى از علماى اهل سنّت، مانند: ابن اثیر، تنوخی و ... به نزول این آیه «وَمِنَ النّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغآءَ مَرْضاتِ اللهِ وَاللهُ رَؤُفٌ بِالْعِباد» در شأن امام على(ع) تصریح کرده اند.