امام(ع) درباره «طلحه» و «زبير» كه در تحريك مردم بر ضدّ «عثمان» و سپس قتل او شركت كردند فرمود: «آنها حقّى را مطالبه مى كنند كه خود آن را ترك نموده اند و انتقام خونى را مى خواهند كه خود، آن را ريخته اند. اگر من در ريختن اين خون فرضاً شريك آنها بودم آنان نيز در آن سهمى دارند، و اگر خودشان به تنهايى اين كار را كرده اند بايد انتقام را از خود بگيرند و نخستين مرحله عدالت اين است كه خود را محكوم كنند. به خدا سوگند حوض آبى براى آنها فراهم سازم كه فقط خودم بتوانم آب آن را بكشم! به يقين آنها از آن سيراب برنمى گردند، و پس از آن ديگر آبى نخواهند نوشيد».

معاویه در طول زندگی خود پیوسته تلاش می کرد با هر وسیله ای پایه های لرزان حکومتش را استوار سازد؛ همانند برافراشتن پیراهن عثمان و برپایی شورش در برابر امام علی(ع) و ... برخى از شارحان نهج البلاغه مى نويسند: «معاويه در آغاز به عنوان خون خواهى عثمان، در برابر امام على(ع) برخاست، اما پس از پيروزى هيچ برخوردى با قاتلان عثمان نداشت بلکه گاه عطايى به آنها مى بخشيد». هم چنین سعد وقاص به معاويه می گوید: «به خدا سوگند دوست ندارم خلافت را آن گونه كه تو با مكر و حيله بدست آوردى در اختيار بگيرم».