امام علی(ع) در بیان اهمیت دانش می فرماید: «انسان ممكن است در دنيا از هر چيزى سير شود جز زندگى كه از آن سير نمی شود و از فقدان آن احساس راحتى نمى كند». در واقع این سخن تشبيهی در مورد علم و دانش است كه انسان هرگز از آن سيراب نمى شود. سپس مى فرمايد: «اين حيات همان علم و دانش است كه مایه حيات قلب مرده، و بينايى چشم و شنوايى گوش، و مايه سيراب شدن تشنگان است». بر این اساس انسان دارای دو حيات مادى و جسمانى است، و حيات معنوى علم و دانش است كه خردمندان از آن سير نمی شوند.

يهوديان به عالم پس از مرگ اعتقاد داشتند، اما به خاطر دنياپرستى شديد و علاقه افراطى به حيات مادى، اعتقاد به معاد را مزاحم برنامه هاى خود ديدند و دست به تحريف آثار پيامبران خويش زدند و این مساله باعث شده تا در كتب «عهد عتيق» يعنى كتب يهود موضوع معاد كمتر يافت شود. در كتاب «اِشعِياىِ نبى» آمده: «مردگان تو زنده خواهند شد و جسدهاى من خواهند برخاست». در كتاب اوّل «سموئيل» آمده: «خداوند مى ميراند و زنده مى كند و به قبر فرود مى آورد و بر مى خيزاند». در مزامير «داوود» نیز تعابيري شبيه به اين آمده است.