آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

نام «یحیى(ع)» مجموعاً پنج بار در قرآن آمده است؛ او یکى از پیامبران بزرگ الهى است و از جمله امتیازاتش این بود که در کودکى به مقام نبوت رسید. از دیگر ویژگى هائى که این پیامبر داشته و قرآن به آن اشاره کرده، توصیف او به «حصور» است. «حصور» طبق بعضى از روایات، به معنى خوددارى کننده از ازدواج است؛ چرا که وی بر اثر شرائط خاص زندگى، مجبور به سفرهاى متعدد براى تبلیغ آئین الهى بوده، و ناچار به مجرد زیستن گردیده است. از منابع اسلامى و منابع مسیحى استفاده مى شود: «یحیى(ع)» پسر خاله «حضرت عیسى(ع)» بوده است.

نام «یحیى» در سوره هاى «آل عمران»، «انعام»، «مریم» و «انبیاء» مجموعاً پنج بار آمده است، او یکى از پیامبران بزرگ الهى است و از جمله امتیازاتش این بود که در کودکى به مقام نبوت رسید، خداوند آنچنان عقل روشن و درایت تابناکى در این سن و سال به او داد که: شایسته پذیرش این منصب بزرگ شد.
از ویژگى هائى که این پیامبر داشته و قرآن در سوره «آل عمران» آیه 39 به آن اشاره کرده، توصیف او به «حصور» است.
«حصور» از ماده «حصر» به معنى کسى است که از جهتى در «محاصره» قرار گیرد و در اینجا طبق بعضى از روایات، به معنى خوددارى کننده از ازدواج است.
این کار، از این نظر امتیاز براى او بوده است که بیانگر نهایت عفت و پاکى است، و یا بر اثر شرائط خاص زندگى، مجبور به سفرهاى متعدد براى تبلیغ آئین الهى بوده، و همچون عیسى مسیح(علیه السلام) ناچار به مجرد زیستن گردیده است.
این تفسیر، نیز نزدیک به نظر مى رسد که: منظور از «حصور» در آیه فوق کسى است که شهوات و هوس هاى دنیا را ترک گفته، و در واقع یک مرحله عالى از زهد بوده است.(1)
و از منابع اسلامى و منابع مسیحى استفاده مى شود: «یحیى» پسر خاله «عیسى» بوده است.
در منابع مسیحى تصریح شده: «یحیى»، حضرت مسیح(علیه السلام) را «غسل تعمید» داد، و لذا او را «یحیى تعمید دهنده» مى نامند - غسل تعمید غسل مخصوصى است که مسیحیان به فرزندان خویش مى دهند و معتقدند او را از گناه پاک مى کند - و هنگامى که مسیح(علیه السلام) اظهار نبوت کرده، «یحیى» به او ایمان آورده است.
بدون شک، «یحیى» کتاب آسمانى ویژه اى نداشت و این که: در آیه 12 سوره «مریم» مى خوانیم: «یا یَحْیى خُذِ الْکِتابَ بِقُوَّة»؛ (اى یحیى کتاب را با قوت بگیر) اشاره به «تورات» کتاب حضرت موسى(علیه السلام) است.
البته عده اى پیرو «یحیى» هستند و کتابى را هم به او نسبت مى دهند، و شاید «صابئین» موحد پیروان «یحیى» باشند.(2)
حضرت «یحیى» و حضرت مسیح(علیهما السلام)، قدر مشترک هائى داشتند: زهد فوق العاده، ترک ازدواج، تولد اعجازآمیز و همچنین نسب بسیار نزدیک.
از روایات اسلامى استفاده مى شود: امام حسین(علیه السلام) و «یحیى» نیز جهات مشترکى داشتند، لذا از امام على بن الحسین زین العابدین(علیه السلام) چنین نقل شده: «خَرَجْنا مَعَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلىّ(علیهما السلام) فَما نَزَلَ مَنْزِلاً وَ لا رَحِلَ مِنْهُ إِلاّ ذکَرَ یَحْیَى بْنَ زَکَرِیّا وَ قَتْلَهُ، وَ قالَ وَ مِنْ هَوانِ الدُّنْیا عَلَى اللهِ أَنَّ رَأْسَ یَحْیَى بْنِ زَکَرِیّا أُهْدِىَ إِلى بَغِىٍّ مِنْ بَغایا بَنِى إِسْرائِیْلَ»؛ (ما همراه امام حسین(علیه السلام) (به سوى کربلا) بیرون آمدیم، امام در هر منزلى نزول مى فرمود و یا از آن کوچ مى کرد، از یحیى و قتل او یاد مى نموده مى فرمود: در بى ارزشى دنیا نزد خدا همین بس، که سر یحیى بن زکریا را به عنوان هدیه به سوى فرد بى عفتى از بى عفت هاى بنى اسرائیل بردند).(3)
شهادت امام حسین(علیه السلام) نیز از جهاتى همانند شهادت یحیى(علیه السلام) بود.
و نیز نام حسین(علیه السلام) همچون نام یحیى(علیه السلام) بى سابقه بود و مدت حمل آنها (به هنگامى که در شکم مادر بودند) نسبت به معمول کوتاه تر بود.(4)