آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«متلاشی شدن کوه ها» از نشانه هاي «قيامت» است و در آيات متعددى از «قرآن» به آن اشاره شده و هشت مرحله دارد: كوه ها به لرزه در مى آيند، از جا كنده مى شوند، به حركت در آمده و در هم كوبيده مى شوند، به صورت توده اى از شن هاى متراكم در مى آيند، به صورت گرد و غبار پراكنده شده و به شكل پشم هاى حلّاجي شده در مى آيند و تنها شَبَحى از آنها باقى مى ماند و به كلى از بين مى روند و صفحه زمين صاف و هموار مي شود. هيچ كس به درستى نمى تواند پاسخى به اين سؤالات بدهد و علوم روز نيز از توضيح اين مطلب عاجز است. همين اندازه مى دانيم كه به شهادت «قرآن» اين حوادث در پايان دنيا واقع مى شود.

«متلاشی شدن کوه ها» از نشانه هاي «قيامت» است و در آيات متعددى از «قرآن» به آن اشاره شده است و مراحل مختلفى براى آن ذكر شده كه مى توان آن را در هشت مرحله تنظيم و خلاصه كرد:
نخست اينكه كوه ها به لرزه در مى آيند: «يَوْمَ تَرْجُفُ الْأَرْضُ وَ الْجِبَالُ».(1)
در مرحله دوّم از جا كنده مى شوند: «وَ حُمِلَتِ الْأَرْضُ وَ الْجِبَالُ».(2)
در مرحله سوّم به حركت در مى آيند: «وَ تَسِيرُ الْجِبَالُ سَيْراً».(3)
در مرحله چهارم در هم كوبيده مى شوند: «فَدُكَّتَا دَكَّةً وَاحِدَةً».(4)
در مرحله پنجم به صورت توده اى از شن هاى متراكم در مى آيند: «وَ كانَتِ الْجِبَالُ كَثِيباً مَهِيلاً».(5)
در مرحله ششم به صورت گرد و غبار پراكنده مى شوند: «وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسّاً فَكانَتْ هَباءاً مُنْبَثّاً».(6)
در مرحله هفتم به شكل پشم هاى حلاجى كه با تندباد حركت مي كنند و تنها رنگى از آنها در آسمان ديده مى شود در مى آيند: «وَ تَكوُنُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ».(7)
و سرانجام در هشتمين مرحله شَبَحى از آنها همچون شَبَح يك سراب در يك بيابان خشك باقى مى ماند!: «وَ سُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَاباً».(8)
به اين ترتيب كوه ها به كلى از ميان مى روند و اثرى از آنها باقى نمى ماند و صفحه زمين، صاف و هموار خواهد شد: «فَيَذَرُها قَاعاً(9)صَفْصَفاً».(10)
آيا اين حوادث عجيب و هولناك كه دامنگير كوه ها مى شود بر اثر انفجارات درونى و متلاشى شدن نظام اتمى آنها و آزاد شدن انرژى هاى نهفته درونى است؟ يا ضربه اى از خارج بر آنها وارد مى شود، مانند برخورد سيّاره هاى آسمانى با سرعت و جاذبه شديد به يكديگر؟ يا علل ديگرى دارد كه امروز براى ما ناشناخته است؟
هيچ كس به درستى نمى تواند پاسخى به اين سؤالات بدهد و علوم روز نيز از توضيح اين مطلب عاجز است. همين اندازه مى گويد كه در كرات آسمانى در گذشته و حال انفجارات عظيمى روى داده و مى دهد كه حتى از تفسير علل آن نيز عاجز است.
همين اندازه مى دانيم كه به شهادت «قرآن»، اين حوادث در پايان دنيا واقع مى شود، هرچند علل آن براى ما ناشناخته است.(11)