آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

درباره اهميت زيارت خانه «كعبه» روايات زيادی وارد شده است. از جمله امام علی(ع) می فرمايد: «خدا را خدا را، كه خانه پروردگارتان را به فراموشى نسپاريد و تا زنده هستيد آن را خالى نگذاريد كه اگر زيارت خانه خدا ترك شود به شما مهلت داده نخواهد شد [و بلاى الهى نازل مى گردد]». در حديث امام صادق(ع) نيز آمده كه فرمود: «اين دين برپاست تا آن زمانى كه كعبه برپا باشد».

امام علي(عليه السلام) در بخشي از نامه 47 نهج البلاغه (وصیت نامه حضرت) درباره زيارت خانه خدا مى فرمايد: (خدا را خدا را، كه خانه پروردگارتان را به فراموشى نسپاريد و تا زنده هستيد آن را خالى نگذاريد كه اگر زيارت خانه خدا ترك شود به شما مهلت داده نخواهد شد [و بلاى الهى نازل مى گردد])؛ «اللهَ اللهَ فِي بَيْتِ رَبِّكُمْ، لاتُخَلُّوهُ مَا بَقِيتُمْ، فَإِنَّهُ إِنْ تُرِكَ لَمْ تُنَاظَرُوا».
بعضى از شارحان نهج البلاغه «لَمْ تُنَاظَرُوا» را اشاره به دور ماندن از نگاه لطف الهى به جهت بى اعتنايى به خانه اش يا دور ماندن از نگاه آميخته با عظمت مردم به سبب ترك وحدت صفوف و ضعف مسلمانان دانسته اند در حالى كه ظاهر اين است كه منظور از تناظر در اينجا مهلت دادن است، اشاره به اينكه مهلت الهى برداشته مى شود و عذاب نازل مى گردد.(1) در حديثى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم كه فرمود: «لايَزَالُ الدِّينُ قَائِماً مَا قَامَتِ الْكَعْبَةُ»(2)؛ (اين دين برپاست تا آن زمانى كه كعبه برپا باشد).

روايات درباره اهمّيّت حج و زيارت خانه خدا بسیار زیاد است، لکن اکنون به یکی از آنها می پردازیم: يكى از ياران امام صادق(عليه السلام) مى گويد: به آن حضرت عرض كردم كسى با من درباره زيارت خانه خدا مشورت كرد در حالى كه (از نظر مالى يا جسمى) ضعيف الحال بود من به او گفتم: حج بجا نياور! امام(عليه السلام) به من فرمود: «مَا أَخْلَقَكَ أَنْ تَمْرَضَ سَنَةً قَالَ فَمَرِضْتُ سَنَةً»(3)؛ (چقدر سزاوار است كه [به موجب گفتن اين سخن نادرست] يك سال بيمار شوى [و همين گونه شد] من يك سال بيمار شدم).
اين جمله نيز از يكى از سياستمداران انگليسى به نام «گلادستون»، معروف است كه مى گويد: مادام كه مسلمانان قرآن مى خوانند و طواف خانه خدا مى كنند و نام محمّد را هر صبح و شام بر مأذنه ها بر زبان مى رانند، نصرانيّت در خطر بزرگى است بر شما باد كه قرآن را بسوزانيد و كعبه را ويران كنيد و نام محمّد را از اذان محو سازيد.(4)