آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«اسلام» شريعتى است سهل و آسان، به طوري كه همه اعمال انسانها را تحت برنامه قرار مى دهد و برنامه اش مايه تنفّر مردم نمى شود. دقت در احکام اسلام چه در عبادات، معاملات، روابط انسانها و چه در مجازات ها، همه در پرتو اين اصل تنظيم شده؛ حتی در شدیدترین مجازات های اسلامی نیز این اصل رعایت شده است. البته محبّت و مدارا و برخوردِ خوب در مورد كسانى است كه شرارت را پيشه خود نساخته اند؛ اما اسلام در برابر ستمگران و اشرار و اوباش برخورد سختى دارد، تا امنيّت جامعه، در جهات مختلف خدشه دار نشود.

«دين اسلام»، شريعتى است سهل و آسان؛ به طوري كه همه اعمال انسانها را تحت برنامه قرار مى دهد، برنامه اش چنان است كه مايه تنفّر و رميدن مردم نمى شود.
دقّت در احكام اسلام چه در عبادات و معاملات و روابط انسانها و چه در مجازات ها، همه در پرتو اين اصل تنظيم شده؛ حتى شديدترين مجازات هاى اسلامى مثلا در قتل براي مرتكب زناى محصنه، اين اصل رعايت شده؛ چرا كه اگر مجازات شديد است، در عوض اثبات جرم نيز به آسانى ممكن نيست. غالب دعاوى با دو شاهد اثبات مى شود؛ اما در اينجا چهار شاهد لازم است و حتّى در اجراى بعضى از حدود كه به صورت شلّاق انجام مى شود، دستور داده شده: در تابستان در هواى خنك، و در زمستان در موقع گرمى هوا اجرا شود. دست ها را براي شلّاق زدن زياد بالا نياورند، تا ضربه شديد شود و بر جاهاى حسّاس بدن نزنند و امثال اين دستورها.
اين مجرمانِ مستوجب حدّ، هرگاه قبل از دستگيرى توبه كنند، گناهشان بخشيده شده و هر كجا شك و ترديد در اين مجازات ها پيدا شود، قاعده «درء» اجرا مى شود كه به معناى ناديده گرفتن جرم است.
در حديثى آمده است كه: «امام صادق(عليه السلام) به يكى از ياران خود فرمود: تكاليف و وظايف دينى را به اندازه توانايى مردم بر دوش آنها بگذاريد. سپس داستان مسلمانى را كه همسايه كافرى داشت و تمايل به اسلام پيدا كرده بود، نقل مى فرمايد كه آن همسايه مسلمان، مرد كافر را صبح و ظهر و شب مرتّب به مسجد برد. بطورى كه بيشتر اوقات او در مسجد به اداى واجبات و مستحبّات و مشغول عبادت بود. يك روز كه گذشت مرد تازه مسلمان انصراف خود را از اسلام اعلام كرد و گفت: اين دين سختى است و من طاقت آن را ندارم. سپس امام(عليه السلام) فرمود: «إِنَّ إِمَارَةَ بَنِي أُمَيَّةَ كَانَتْ بِالسَّيْفِ وَ الْعَسْفِ، وَ إِنَّ إِمَارَتَنَا بِالرِّفْقِ وَ الْوَقَارِ وَ التَّقِيَّةِ وَ حُسْنِ الْخُلْطَةِ وَ الْوَرَعِ وَ الْإِجْتِهَادِ، فَرَغِّبُوا النَّاسَ فِي دِينِكُمْ، وَ فِيمَا أَنْتُمْ فِيهِ»؛ (حكومت بنى اميّه بر پايه شمشير و سخت گيرى و تبعيض بود؛ ولى حكومت ما به رفق و مدارا و تقيّه [منظور تقيّه مداراتى است] و حُسن معاشرت و پارسايى و تلاش و كوشش است. بنابراين، تا مى توانيد [از اين طريق] مردم را به دين خود و آئين اهل بيت(عليهم السلام) كه در آن هستيد، تشويق كنيد)».(1)
بديهى است، محبّت و رفق و مدارا و برخوردِ خوب در مورد كسانى است كه شرارت را پيشه خود نساخته اند و به يقين، اسلام در برابر ظالمان و ستمگران و اشرار و اوباش برخورد سختى دارد، تا امنيّت جامعه، در جهات مختلف خدشه دار نشود.(2)