آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

به گفته محققان گوینده جمله «سَلوُنِي قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِي»، جز امام علي(ع) کس دیگری نبوده است؛ چرا که آگاهی او بر مسائل گذشته و حال و آینده، به قدری گسترده بود که پاسخ هر سؤالى را از معارف و احكام و حوادث گوناگون آماده داشت و اين علم و دانشى بود كه از پيامبر(ص) آموخته بود. البته مورخان از افرادی مانند ابن جوزي نام برده اند که به دلیل غرور آمیخته با نا آگاهی در اين ميدان گام نهادند و ندای «سَلوُنِي قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِي» سر دادند؛ ولی خيلي زود رسوا شدند و مدّعاى خود را پس گرفتند.

امام علي(علیه السلام) در بخشی از خطبه 93 «نهج البلاغه» مى فرمايد: (از من سؤال كنيد [و آنچه را مى خواهيد درباره سرنوشت آينده از من بپرسيد] پيش از آن كه مرا از دست دهيد)؛ «فَاسْأَلُونِي قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُوني».
به گفته محقّقان، هيچ كس را ياراى اين سخن، جز حضرت علي بن ابى طالب(عليه السلام) نبوده است!؛ چراكه آگاهى او بر مسائل گذشته و حال و آينده، به قدرى گسترده بود كه پاسخ هر سؤالى را، از معارف و احكام و حوادث گوناگون آماده داشت و اين علم و دانشى بود كه از پيامبر اكرم(صلى الله عليه و آله) آموخته بود و پيامبر(صلى الله عليه و آله) از سرچشمه وحى فرا گرفته بود و الهامات الهيّه و تأييدات روح القدس بر قلب پاك اميرمؤمنان علي(عليه السلام) نيز، آن را گسترش مى داد و بر آن تأكيد مى نمود.
جمعى از «مورّخان» از افرادى نام برده اند كه به خاطر غرور آميخته با ناآگاهى، در اين ميدان گام نهادند و نداى «سَلُونِي» سر دادند؛ ولى به زودى رسوا و سرشكسته شدند و مدّعاى خود را پس گرفتند! از جمله آنها مي توان به «ابن جوزى» (دانشمند معروف قرن ششم) اشاره كرد: «ابن جوزي روزى بر منبر همين جمله «سَلوُنِي قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِي» را در برابر مردم گفت، ناگهان زنى از ميان جمعيت برخاست و رو به سوى او كرده گفت: در روايات آمده كه علي(عليه السلام) در يك شب براى مراسم كفن و دفن سلمان فارسى به مدائن آمد و بلافاصله بازگشت. ابن جوزى گفت: آرى چنين روايتى نقل شده است. زن گفت: اين را هم مى دانيم كه جنازه عثمان كه در نزديكى امام(علیه السلام) بود سه روز در مزابل افتاده بود و علي(عليه السلام) كارى نكرد. ابن جوزى گفت: آرى! چنين بوده است. زن گفت: بايد يكى از اين دو كار اشتباه باشد[در واقع زن مى خواست اعتقاد ابن جوزى را در مورد عثمان تخطئه كند]. ابن جوزى از پاسخ فرو ماند و تنها به اين قناعت كرد كه به آن زن گفت: اي زن! اگر بدون اجازه همسرت از خانه بيرون آمدى لعنت خدا بر تو باد و اگر با اجازه شوهرت بود لعنت خدا بر او باد!. زن با خونسردى گفت: بگو ببينم خارج شدن عايشه براى جنگ با علي(عليه السلام) [در واقعه جمل] به اذن پيامبر(صلى الله عليه و آله) بود، يا بدون آن! [اشاره به اينكه پيامبر اكرم(صلى الله عليه و آله) از قبل پيش بينى كرده بود و او را نهى فرمود]. ابن جوزى خاموش ماند و قدرت بر پاسخ نداشت».(1)
شبيه اين واقعه درباره بعضى ديگر نیز نقل شده است.(2)