آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«بَدِيْع» از ماده «بَدْع» در اصل به معنى ايجاد كردن چيزى است بدون هيچ سابقه قبلى. لذا به چاهى كه تازه حفر شده «بديع» مى گويند و كارهاى بى سابقه را بدعت مى نامند. هنگامى كه اين واژه در مورد خداوند به كار رود به معنى ايجاد اشياء بدون نياز به آلات و مكان و زمان است.

«بَدِيْع» از ماده «بَدْع» (بر وزن مَنْع) در اصل به معنى ايجاد كردن چيزى است بدون هيچ سابقه قبلى و لذا به چاهى كه تازه حفر شده «بديع» مى گويند و كارها و سنّت هاى بى سابقه را بدعت مى نامند. هنگامى كه اين واژه در مورد خداوند به كار رود به معنى ايجاد اشياء بدون نياز به آلات و مكان و زمان است و اين تنها در مورد خداوند صادق است. واژه «بديع»، صفت مشبّهه است كه دلالت بر ثبوت و دوام اين وصف براى آن ذات پاك دارد.(1)،(2)