اهميّت «خلقت» خداوند در مقايسه با كارهايى كه بعضى از انسان ها انجام مى دهند و گاه خلقت ناميده مى شود، علاوه بر وسعت فوق العاده و نامحدود، از اين نظر است كه در خلقت الهى در تمام مخلوقات خداوند، هم ماده و هم صورت بى سابقه است و لذا با تغيير شكل هايى كه انسان در موادِ اين جهان مى دهد و همگى مسبوق به سابقه است، اصلا قابل مقايسه نيست.

«بَدِيْع» از ماده «بَدْع» در اصل به معنى ايجاد كردن چيزى است بدون هيچ سابقه قبلى. لذا به چاهى كه تازه حفر شده «بديع» مى گويند و كارهاى بى سابقه را بدعت مى نامند. هنگامى كه اين واژه در مورد خداوند به كار رود به معنى ايجاد اشياء بدون نياز به آلات و مكان و زمان است.

«بدیع» در آیه «بدیع السماوات و الارض»، از ماده «بدع» به معنى «به وجود آوردن چیزى بدون سابقه» است. لکن مادیون آن را به معنی «خلق از عدم» دانسته و به آن ایراد گرفته اند و لذا برای فرار از این ایراد، «ماده» را قدیم دانسته اند! در حالیکه این اشکال به خود آنها هم وارد است چون از آنها می پرسیم «صورت فعلی» ماده که قبلا به طور مسلّم وجود نداشته، چگونه به وجود آمده؟ ضمن اینکه آیه به این معنی است که: عالم قبلا وجود نداشت پس موجود شد، نه اینکه عالم از نیستى به هستى آمده تا این ایراد پیش آید.