«بَدِيْع» از ماده «بَدْع» در اصل به معنى ايجاد كردن چيزى است بدون هيچ سابقه قبلى. لذا به چاهى كه تازه حفر شده «بديع» مى گويند و كارهاى بى سابقه را بدعت مى نامند. هنگامى كه اين واژه در مورد خداوند به كار رود به معنى ايجاد اشياء بدون نياز به آلات و مكان و زمان است.
«بارِىءْ» از ماده «بُرْء» در اصل به معنى بهبودى يافتن از بيمارى يا رهايى از امور ناخوشايند است، سپس به معنى آفريننده اى كه اشياء را بدون كم و كاست و كاملا موزون ايجاد مى كند اطلاق شده. بعضى آن را از ماده «بَرْى» به معناى تراشيدن چوب مى دانند؛ و بعضى نيز تصريح كرده اند كه «بارىء» به معنى كسى است كه اشياء را بدون سابقه و نمونه قبلى ايجاد كرده است.
قال الصادق (عليه السلام) :
مَنْ حَجَّ يُرِيدُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لا يُرِيدُ بِهِ رِيَاءً وَ لا سُمْعَةً غَفَرَ اللَّهُ لَهُ الْبَتَّةَ
کسى که حجّ انجام دهد و خدا را اراده کند و قصد ريا و شهرت طلبى نداشته باشد قطعاً خداوند او را خواهد بخشيد
وسائل الشيعة: 11/109