آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«بارِىءْ» از ماده «بُرْء» در اصل به معنى بهبودى يافتن از بيمارى يا رهايى از امور ناخوشايند است، سپس به معنى آفريننده اى كه اشياء را بدون كم و كاست و كاملا موزون ايجاد مى كند اطلاق شده. بعضى آن را از ماده «بَرْى» به معناى تراشيدن چوب مى دانند؛ و بعضى نيز تصريح كرده اند كه «بارىء» به معنى كسى است كه اشياء را بدون سابقه و نمونه قبلى ايجاد كرده است.

«بارِىءْ» از ماده «بُرْء» (بر وزن قُفْل) در اصل به معنى بهبودى يافتن از بيمارى يا رهايى از امور ناخوشايند است، سپس به معنى آفريننده اى كه اشياء را بدون كم و كاست و كاملا موزون ايجاد مى كند اطلاق شده است. بعضى آن را از ماده «بَرْى» (بر وزن برگ) به معنى تراشيدن چوب مى دانند، روشن است كه منظور از تراشيدن چوب صاف و موزون ساختن آن است و اين مطلبى است كه درباره خالقِ حكيم كاملا صدق مى كند؛ چون همه چيز را موزون مى آفريند. بعضى نيز تصريح كرده اند كه «بارىء» به معنى كسى است كه اشياء را بدون سابقه و نمونه قبلى ايجاد كرده است.(1)