آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در «عصر ظهور» حضرت از حقايق و مجهولات پرده بردارى می کند و تا سرحد امكان و توان انسان ها را به اوج تكامل علمى مى رساند. بنابراین در دوران ظهور كه روزگار تحقق همه آرمان هاى انسانى و الهى است، شناخت انسان به تكامل نهايى مى رسد و در ابعاد گوناگون دانايى، از جهان شناسى، انسان شناسى و خداشناسى، عروج لازم را مى يابد.

نقش اصلى دعوت پيامبران در گسترش دانايى و آموزش و تجربه و تعليم است و ايمان از شاخه هاى دانايى و شناخت به شمار مى رود. پيامبران به انسان ها راه و رسم زندگى و هدف و نتيجه آن را آموختند. از سوى ديگر چون هدف از خلقت انسان رشد و تكامل معرفت و شناخت اوست بايد روزى اين هدف تحقق يابد و روزگارِ دانش هاى راستين و پيروزى خِرَد بر مجهولات فرا رسد. از اين رو در دوران ظهور كه روزگار تحقق همه آرمان هاى انسانى و الهى است، شناخت انسان به تكامل نهايى مى رسد و در ابعاد گوناگون دانايى، از جهان شناسى، انسان شناسى و خداشناسى، عروج لازم را مى يابد.
در دوران امام زمان(عجل الله تعالى فرجه) همه مسائل بشرى به هدف اصلى و مرز نهايى مى رسد و بشريت در پس اعصار و قرون زیاد به محضر استاد و معلمى راه مى يابد كه نكته اى از ديد ژرف نگر و حقيقت بينِ او پوشيده نيست و هدف او پرده بردارى از حقايق و مجهولات است و تا سرحد امكان و توانِ انسان ها، آنان را به اوج تكامل علمى مى رساند. اين موضوع از مهم ترين برنامه ها و اقدام هاى حضرت مهدى(عجل الله تعالى فرجه) است و از اين رهگذر دو محور اساسى تحقق مى پذيرد.
1. با گسترش شناخت و كشف اسرار كائنات، پايه هاى خداشناسى استوار مى گردد.
2. گسترش شناخت و دانايى، تشكيل جامعه انسانى و بسامان و مرفه را ممكن مى سازد.
پيامبر اكرم(صلى الله عليه و آله) فرمود: «... تَاسِعُهُمُ الْقَائِمُ الَّذِي يَمْلَأُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ الْأَرْضَ نُوراً بَعْدَ ظُلْمَتِهَا وَ عَدْلًا بَعْدَ جَوْرِهَا وَ عِلْماً بَعْدَ جَهْلِهَا ...»(1)؛ (نهمين از آنان قائم است كه خداوند به دست او سرزمين تاريك [زندگى] را نورانى و روشن مى كند و از عدل پر می کند پس از [دورانِ] ظلم، و علم و دانايى را فراگير مى سازد پس از [دورانِ] جهل و نادانى ...). امام باقر(عليه السلام) فرمود: «إِذَا قَامَ‏ قَائِمُنَا وَضَعَ‏ اللَّهُ‏ يَدَهُ‏ عَلَى‏ رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ كَمَلَتْ بِهِ أَحْلَامُهُمْ»(2)؛ (قائم ما به هنگام رستاخيزِ خويش، نيروهاى عقلانى توده ها را تمركز می دهد و خِرَدها و دريافت هاى خلق را به كمال می رساند).(3)