از جمله مسائلى كه در آيات و روايات اسلامى در مورد دعا روى آن تكيه شده، اين است كه دعا نبايد همانند دعاى مشركان، به موقع گرفتارى اختصاص داشته باشد و به هنگام آرامش خبرى از آن نباشد!  آنهايى كه تنها به هنگام گرفتارى و هجوم مشكلات متوجّه خدا مى‏ شوند، گويا تنها در اين زمان او را مؤثّر در عالم مى‏ دانند، ولى به هنگام قدرت و آسايش، نيرو و قدرت خودشان و عالم اسباب را مؤثّر اصلى مى ‏شمارند و اين خود يك نوع شرك است. زيرا از دريچه چشم يك موحّد در همه حال مؤثّر اصلى اوست و اسباب دنيايى به قدرت و فرمان او هستند و هر چه دارند از او دارند.

در «عصر ظهور» حضرت از حقايق و مجهولات پرده بردارى می کند و تا سرحد امكان و توان انسان ها را به اوج تكامل علمى مى رساند. بنابراین در دوران ظهور كه روزگار تحقق همه آرمان هاى انسانى و الهى است، شناخت انسان به تكامل نهايى مى رسد و در ابعاد گوناگون دانايى، از جهان شناسى، انسان شناسى و خداشناسى، عروج لازم را مى يابد.

آریوس معتقد بود که خداوند حقیقتاً واحد، احد و غیر مولود است. هیچ چیز در ذات خود با خدا شراکتی ندارد و هرچه خارج از خدا است و از عدم به مرحله ی هستی پای نهاده است. اما مسیح در حد وسط بین خداوند و عالم قرار گرفته است. او قبل از وجود زمان موجود بوده است، لکن ازلیت و قدمتی ندارد. در آغاز جهان و قبل از خلقت مادیات مدّتی بود که هنوز کلمه وجود نداشت پس کلمه (مسیح) مخلوق و مصنوع الهی است و هرگاه که گفته شود مسیح(ع) مولود خداوند است معنای مجازی آن، یعنی فرزند خواندگی، مراد است.

شخصی به نام ماکدونیوس در اواخر قرن چهارم تحت تاثیر آتاناسیوس، معتقد به تثلیث بود. سی و شش تن از اسقفان پیرو ماکدونیوس در شورای قسطنطنیه (381 .م) حضور داشتند که روح القدس را مخلوق می دانستند اما اعتقادنامه ی قسطنطنیه به شکل ضمنی بر الوهیت روح القدس تأکید کرد و گفت که به «روح القدس هم ایمان داریم» اما صراحتاً آن را خدا نخوانده بود. با وجود این، پیروان ماکدونیوس در اعتراض به اعتقادنامه، شورا را ترک کردند.