آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علی(ع) درباره «جود» و «بخشش» می فرماید: «بخشش، حافظ آبروهاست». در واقع برخی به علت حسد یا تنگ نظری، به بهانه های مختلف آبروی افراد را بر باد می دهند، اما عیب جویان و حسودان درباره افرادي که اهل جود و بخشش هستند ساکت و خاموش می شوند.

امام علي(عليه السلام) در حکمت 211 نهج البلاغه مى فرمايد: (بخشش، حافظ آبروهاست)؛ «الْجُودُ حَارِسُ الاَعْرَاضِ». روشن است كه بسيارى از مردم به علّت حسد يا تنگ نظرى، در مقام عيب جويى و به بهانه هاى مختلف، آبروى اشخاص را بر باد مى دهند، اما هنگامى كه انسان اهل جود و بخشش باشد، عيب جويان ساكت مى شوند و حاسدان خاموش مى گردند.
مرحوم «شوشترى» در «شرح نهج البلاغه» خود در اينجا، دو جمله جالب از بعضى از انديشمندان نقل كرده است در يك مورد چنين آورده: «كَفى بِالْبَخِيلِ عاراً أنّ اسْمَهُ لَمْ يَقَعْ في حَمْدٍ قَطُّ وَ كَفى بِالْجَوادِ مَجْداً أنّ اسْمَهُ لَمْ يَقَعْ في ذَمّ قَطُّ»؛ (اين عار و ننگ براى بخيل كافى است كه هرگز هيچ كس او را نمى ستايد و اين مجد و بزرگوارى براى سخاوتمند كافى است كه هرگز نام او در مذمتى واقع نمى شود). هم چنین از انديشمندى دیگری نقل مى كند كه مى گفت: «لا أرُدُّ سائِلاً إمّا هُوَ كَريمٌ اَسُّدُ خَلَّتَهُ اَوْ لَئيمٌ أشْتَري عِرْضي مِنْهُ»(1)؛ (من هيچ درخواست كننده اى را رد نمى كنم؛ يا آدم خوب و نيازمندى است كه نيازمنديش را برطرف كرده ام و يا انسان لئيم و پستى است كه آبرويم را به اين وسيله حفظ كرده ام).(2)