آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علی(ع) درباره صفت «غصب» می فرماید: «سنگ غصبى در بناى خانه، گروگان ويرانى آن است»، همان گونه كه «رهن» و گروگان، سبب مى شود انسان، مطالباتش را وصول كند، سنگ غصبى هم سبب مى شود كه ويرانى براى خانه وصول شود، به همين خاطر است كه پیامبر(ص) می فرماید: «از به كار گرفتن اشياى حرام در بناها بپرهيزيد كه سبب خرابى آن خواهد شد».

امام علي(عليه السلام) در حکمت 240 «نهج البلاغه»، آينده شوم بناهايى را بيان مى كند كه با وسائل غصبى ساخته شوند، مى فرمايد: (سنگ غصبى در بناى خانه، گروگان ويرانى آن است)؛ «الْحَجَرُ الْغَصِيبُ(1)فِي الدَّارِ رَهْنٌ عَلَى خَرَابِهَا».
اشاره به اين كه همان گونه كه «رهن» و گروگان، سبب مى شود انسان، مطالباتش را وصول كند، سنگ غصبى هم سبب مى شود كه ويرانى براى خانه وصول شود. مرحوم مغنية در كتاب «فى ظلال نهج البلاغه» در شرح اين كلام حكيمانه مى گويد: «كسى كه بنايى كند يا چيزى در اختيار بگيرد يا بخورد يا بنوشد يا به هر صورتى، از اموال ديگران [بدون رضاى آنها] بهره گيرد، سرانجام كارش وبال و خسران است، هرچند اين زيان پس از مدتى صورت گيرد و اگر كسى بپرسد اين آسمان خراش هايى كه از خون ملت هاى بى گناه بنا شده و محكم در جاى خود ايستاده و ويران نمى شود چگونه است؟ در پاسخ آنها مى گوييم: اگر اينها ويران نشود بناكننده آنها به زودى آنها را ترك گفته و به قبور تاريك و متعفنى پناه مى برند... اضافه بر اين، بناى راسخ، همان وجدان پاك و روح آرامى است كه انسان بدون هرگونه نگرانى زندگى كند. آيا بانيان آنها چنين اند؟ قطعاً نيستند».(2)
مرحوم طبرسى در «مجمع البيان» از ابن عباس نقل مى كند كه مى گويد: «من از قرآن به خوبى استفاه كرده ام كه ظلم و ستم خانه ها را ويران مى سازد». سپس به آيه شريفه سوره «نمل» تمسك مى كند كه مى فرمايد: «فَتِلْكَ بُيُوتُهُمْ خَاوِيَةً بِمَا ظَلَمُوا إِنَّ فِى ذَلِكَ لآيَةً لِّقَوْمٍ يَعْلَمُونَ»(3)؛ (اين خانه هاى آنهاست؛ در حالى كه به خاطر ظلم و ستمشان فرو ريخته، و در اين نشانه روشنى است براى كسانى كه آگاهند).
مرحوم سيد رضى در ذيل اين كلام شريف مى گويد: (اين سخن از پيامبر(صلى الله عليه وآله) نيز نقل شده و جاى تعجب نيست كه هر دو كلام مانند هم باشند، زيرا هر دو از يك محل سرچشمه گرفته و ريزش هر دو از يك دلو بوده است)؛ «قالَ الرَّضِيُ وَ يُروى هذَا الْكَلامُ عَنِ النَّبِي(صلى الله عليه وآله) وَ لَا عَجَبَ أَنْ يَشْتَبِهَ الْكَلامانِ لاِنَّ مُسْتَقاهُما مِنْ قَليب وَ مَفْرَغَهُما مِنْ ذَنُوب». «مُسْتَقى» به معناى محل سيراب شدن است. «قليب» (بر وزن صليب) به معناى چاه و در اينجا كنايه از سرچشمه است و «مفروغ» (مفرغ) به معناى محل ريزش است و «ذَنوب» بر وزن (قبول) به دلو بزرگ گفته مى شود.
مرحوم ديلمى از علماى قرن نهم در كتاب «ارشاد القلوب» خود حديث را به اين صورت از پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) نقل كرده، که می فرماید: «خَمْسُ كَلِماتٍ فِي التَّوْراةِ وَ يَنْبَغي أَنْ تُكْتَبَ بِماءِ الذَّهَبِ أَوَّلُها حَجَرُ الْغَصْبِ فِي الدّارِ رَهْنٌ عَلَى خَرابِها وَ الْغالِبُ بِالظُّلْمِ هُوَ الْمَغْلُوبُ وَ ما ظَفَرَ مَنْ ظَفَرَ الاِثْمُ بِهِ وَ مَنْ أَقَلَّ حَقَّ اللهِ عَلَيْكَ أنْ لَا تَسْتَعِينَ بِنِعَمِهِ عَلَى مَعَاصِيهِ وَ وَجْهُكَ ماءٌ جامِدٌ يَقْطُرُ عِنْدَ السُّؤالِ فَانْظُرْ عِنْدَ مَنْ تَقْطُرُهُ»(4)؛ (پنج جمله در تورات آمده است كه سزاوار است با آب طلا نوشته شود: نخستين آنها اين است كه سنگ غصبى در بناى خانه گروگان ويرانى آن است و آن كس كه با ظلم غلبه مى كند در حقيقت مغلوب و شكست خورده است و كسى كه از طريق گناه پيروز شود در واقع پيروز نشده است و كمترين حق خداوند بر تو اين است كه از نعمت هاى او براى معصيتش كمك نگيريد و آبروى تو همچون آب منجمدى است كه تقاضا آن را آب مى كند مراقب باش نزد چه كسى آن را آب مى كنى). همچنین پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) در حديثى می فرمایند: «اتَّقُوا الْحَرامَ فِي الْبُنْيانِ فَاِنَّهُ أَسَاسُ الْخَرابِ»(5)؛ (از به كار گرفتن اشياى حرام در بناها بپرهيزيد كه سبب خرابى آن خواهد شد).(6)