آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

این فرضيه که «اعتقاد شیعیان به امامت و ولایت امامان در کودکی، با تهدید و تحمیل علماي شیعه بوده»، به طور حتم باطل است، زيرا با ورع و قداست علماي اماميه ناسازگار است و هم چنين پذيرفتنى نيست كه آنان به نادرستى بر امامت شخصى در كودكى تبانى کرده باشند؛ در حالى كه اين اعتقاد، انواع مرارتها و محروميت ها را براى آنان و سایر معتقدین به همراه داشته است.

این فرضيه که «اعتقاد شیعیان به امامت و ولایت امامان در کودکی، با تهدید و تحمیل بزرگان شیعه بوده»، به طور حتم باطل است؛ زيرا با ورع و قداست علماي اماميه سازگارى ندارد. هيچ گاه نمى توان باور كرد كه آنان با تهديد و زور، مردم را به اطاعت امامان(عليهم السلام) دعوت كرده باشند به ويژه آنكه آنان در طول مدت امامت اهل بيت(عليهم السلام) در سخت ترين وضعیت [به جهت پذيرش دعوت آنها] به سر مى بردند.
پذيرش دعوت اهل بيت و دعوت به آنان سود مادى و مقام ظاهرى نداشته است تا توهم طمع به آن امور باعث شود كه چنين دعوتى را داشته باشند. پذيرفتنى نيست كه علماى اماميه به نادرستى بر امامت شخصى در كودكى تبانى و اتفاق داشته باشند؛ در حالى كه اين كار سبب ايجاد انواع محروميت ها براى آنان بود. اين نيست مگر آنكه دعوت آنها ناشى از اعتقاد به امامت امامان(عليهم السلام) در سنين كودكى بوده است.(1)