آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در سوره «ص» سخن از آزمون بزرگ حضرت داوود(ع) يكى از پيامبران بزرگ الهى است كه به خاطر شتابزدگى و عجله در قضاوت از سوى خداوند مورد مؤاخذه قرار گرفت. دقت در این ماجرا اين حقيقت را بيان مى كند كه «عجله و شتاب» در كارها مخصوصاً «عجله در قضاوت» و داورى مايه سرافكندگى و ايجاد مشكلات در زندگى فردى و اجتماعى است.

در سوره «ص» سخن از آزمون بزرگ يكى از پيامبران بزرگ الهى است كه به خاطر شتابزدگى و عجله در قضاوت از سوى خداوند مورد مؤاخذه قرار گرفت. داستان اين بود كه روزى دو نفر نزد حضرت داوود(عليه السلام) حضور يافتند كه يكى از آنها از ديگرى شكايت داشت. شاكى مى گفت: «اِنّ هَذَا اَخى لَهُ تِسعٌ وَ تِسعُونَ نَعجَةً وَلِىَ نَعْجَةٌ وَاحِدَةٌ فَقَالَ اِكْفِلْنِيْها وَ عَزَّنى في الخِطابِ»(1)؛ (اين برادر من نود و نه ميش دارد و من يكى بيش ندارم؛ ولى او اصرار دارد كه اين يكى را هم از من بگيرد و در سخن نيز بر من غلبه كرده است). حضرت داوود(عليه السلام) پيش از آن كه تحقيق بيشترى كند، به داورى مقدماتى نشست و گفت: «... لقَد ظَلَمَكَ بِسُؤالِ نَعْجَتِكَ اِلى نِعاجِهِ ...»(2)؛ (... به يقين او با درخواست يك ميش تو براى افزودن به ميش هايش به تو ستم كرده است). (... [اين جا بود كه حضرت داوود(عليه السلام) به ترك اولى خود پى برد] و دانست كه ما او را با اين ماجرا امتحان كرديم؛ در مقام استغفار برآمد و به سجده افتاد و توبه كرد)؛ «... وَ ظَنَّ داوُودُ اِنَّما فَتَنّاهُ فَاسْتَغْفَرَ رَبَّهُ وَ خَرَّ رَاكِعاً وَ اَنابَ».(3) اين ماجرا با تمام شاخ و برگ هايش كه اين جا جاى بحث آن نيست اين حقيقت را بيان مى كند كه «عجله و شتاب» در كارها مخصوصاً «عجله در قضاوت و داوري» مايه سرافكندگى و ايجاد مشكلات در زندگى فردى و اجتماعى مي شود.(4)