آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

صفت رذیله «تکبّر» آثار بسیار مخربی در روح و جان و اعتقادات افراد دارد که یکی از این آثار، آلودگی به شرک و کفر است. تکبر به انسان اجازه نمی دهد که در برابر حق تسلیم گردد؛ چرا که با حجاب سنگینی روبرو مي شود که او را از دیدن چهره زیبای حق محروم کرده و به فرموده امام صادق(ع) به وادی کفر و شرک می کشاند.

یکی از مفاسد و پیامدهای «تکبّر» - كه از همه خطرناك‏تر است - «آلودگى به شرك و كفر» است. آيا كفرِ ابليس و انحراف او از مسير توحيد و حتّى اعتراض او بر حكمت پروردگار، سرچشمه ‏اى جز «كبر» داشت؟ آيا عاقبت فراعنه و نمرودها و همچنين بسيارى از اقوام سركش - كه از پذيرش دعوت انبياى‏ الهى سر باز زدند - دليلى جز تكبّر داشت؟
تكبّر به انسان اجازه نمى‏ دهد كه در برابر حق تسليم گردد، چرا كه كبر و غرور، حجاب سنگينى در برابر چشم انسان مى‏ افكند و او را از ديدن چهره زيباى حقّ محروم مى‏ كند؛ بلكه گاهى فرشته حق را به صورت هيولاى وحشتناك مى‏ بيند! و اين بالاترين ضرر و زيان «تكبّر» است. شايد به همين دليل است كه در حديثى مى‏ خوانيم كه: «راوى از امام صادق(عليه السلام) درباره كمترين درجه «الحاد» سؤال كرد، امام(عليه السلام) فرمود: «اِنَّ الْكِبْرَ اَدْنَاهُ!»؛ (كمترين درجه كفر و الحاد، تكبّر است!)».(1)،(2)