آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

با نگاهی به آیات قرآن به گروه های مختلفی بر می خوریم که خداوند آن ها را دوست ندارد؛ از جمله این گروه ها، می توان به ظالمان، مفسدان، تجاوزگران، اسرافکاران و ... اشاره کرد. با دقت در این گونه تعبیرات، می توان گفت: قدر مشترک میان صفات رذیله مذکور همان حب ذات و خود بزرگ بینی است که سرچشمه ظلم، فساد و فخر فروشی بر دیگران می شود و خداوند نیز به خاطر این صفت رذیله آنان را از ساحت قدسی اش طرد کرده و به آنان توجهی نمی کند.

خداوند در آيه 23 سوره «نحل» مى‏ فرمايد: «لَاجَرَمَ انَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَ مَا يُعْلِنُونَ انَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُسْتَكْبِرِينَ»؛ (به يقين خداوند از آنچه آنها پنهان مى‏ كنند يا آشكار مى‏ سازند با خبر است او مستكبران را دوست نمى‏ دارد). شبيه اين تعبير در قرآن مجيد كراراً ديده مى ‏شود مانند: «وَ اللَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ»(1)؛ (خدا ظالمان را دوست ندارد). «وَ اللَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُفْسِدينَ»(2)؛ (خداوند مفسدان را دوست ندارد). «اِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ»(3)؛ (خداوند تجاوزگران را دوست ندارد). «اِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ»(4)؛ (خداوند اسرافكاران را دوست ندارد). «اِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْخَائِنِينَ»(5)؛ (خداوند خائنان را دوست ندارد). «انَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْفَرِحِينَ»(6)؛ (خداوند شادى كنندگانِ مغرور و سركش را دوست نمى‏ دارد).
دقّت در اين گونه تعبيرات نشان مى‏ دهد كه رابطه خاصّى در ميان آنها وجود دارد. مى‏ توان گفت قدر مشترك ميان صفات رذيله‏ اى كه در آيات هفت گانه بالا آمده، همان حُبّ ذات و خود بزرگ ‏بينى است كه سرچشمه «ظلم» و «فساد» و «اسراف» و «فخرفروشى» بر ديگران مى‏ شود. اين كه مى‏ فرمايد: خدا اين گروه‏ هاى هفتگانه را دوست ندارد، مفهومش اين است كه آنها را از ساحت قدسش طرد مى‏ كند؛ چرا كه بدترين و خطرناكترين رذايل اخلاقى - كه مانع قرب الى اللَّه است - بر وجود آنها حاكم است.(7)