آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام در خطبه 83 نهج البلاغه اشاره به نكته مهمّى در رابطه با زندگى دنيا و مواهب آن مى نماید كه تمام نعمت هايش در شُرُف زوال و اضمحلال است و به همين دليل نه قابل اعتماد است و نه شايسته دلبستگى! ایشان با بیان اینکه در دنیا شادابي جوانان به خميدگيِ پيري تبديل مي شود، نعمت سلامتي به انواع بيماريها دگرگون مي شود، انتظار بقا به لحظات فنا دچار مي گردد، لحظات مرگ و فراق و جدايي به ياري جستن از فرزندان و نزديكان و عزيزان سپري مي شود و ... همه اينها را نشانه زوال نعمت هاي دنيوي می دانند.

امام علی(عليه السلام) در بخشی از خطبه 83 نهج البلاغه، اشاره به نكته مهمّى در رابطه با زندگى دنيا و مواهب آن مى فرمايد كه تمام نعمت هايش در شُرُف زوال و اضمحلال است و به همين دليل، نه قابل اعتماد است و نه شايسته دلبستگى! مى گويد: (آيا جوانانِ شاداب، انتظارى جز خميدگىِ پيرى دارند؟ و آيا آنها كه برخوردار از نعمت تندرستى كامل هستند، جز انواع بيمارى ها را چشم به راه مى باشند؟ و آيا كسانى كه از بقا برخوردارند جز لحظاتِ فنا را منتظرند؟)؛ «فَهَلْ يَنْتَظِرُ أَهْلُ بَضَاضَةِ(1)الشَّبَابِ إِلَّا حَوَانِيَ(2)الْهَرَمِ؟(3)وَ أَهْلُ غَضَارَةِ(4)الصِّحَّةِ إِلَّا نَوَازِلَ السَّقَمِ؟ وَ أَهْلُ مُدَّةِ الْبَقَاءِ إِلَّا آوِنَةَ(5)الْفَنَاءِ؟».
سپس در تكميل اين سخن مى افزايد: (اينها همه در حالى است كه هنگام فراق و جدايى و لرزه و اضطراب و ناراحتىِ مصيبت و چشيدن طعم تلخ مصايب و فرو بردن جرعه هاى درد و رنج و گردش چشم به اطراف براى كمك خواهى و يارى جستن از فرزندان و نزديكان و عزيزان و هم قطاران فرا رسيده است!)؛ «مَعَ قُرْبِ الزِّيَالِ(6)و أُزُوفِ(7)الاِنْتِقَالِ وَ عَلَزِ(8)الْقَلَقِ وَ أَلَمِ الْمَضَضِ(9)وَ غُصَصِ الْجَرَضِ(10)وَ تَلَفُّتِ(11)الاِسْتِغَاثَةِ بِنُصْرَةِ الْحَفَدَةِ(12)وَ الاَقْرِبَاءِ وَ الاَعِزَّةِ وَ الْقُرَنَاءِ!».
از ويژگى هاى اين جهان، ناپايدارى مواهب و نعمت هاى آن است كه سبب مى شود انسان هرگز دل به آنها نبندد و پاى بند آنها نشود و دين و تقوا را بر سر آنها ننهد.
جوانان، به سرعت به سوى پيرى مى روند و شادابى جوانى به پژمردگى كهولت سنّ، مبدّل مى شود و بهار عمر، جاى خود را به پاييز آن مى دهد؛ سلامت جسم و جان با ورود انواع بيمارى ها محو مى گردد و با گذشت زمان، نشانه هاى نزديك شدنِ سفرِ آخرت، آشكار مى گردد.
ولى با اين همه ويژگى ها و نشانه ها، باز هم كم نيستند كسانى كه به آن دل مى بندند و همه چيز خود را بر سر آن مى نهند و از غير مواهب مادّى، غافل مى شوند و اين به راستى جاى بسى تأمّل است! كه انسان با چشم خود تمام نشانه هاى فناى دنيا را مى بيند، با اين حال، دل بر بقاى دنيا مى بندد.(13)