امام در خطبه 83 نهج البلاغه اشاره به نكته مهمّى در رابطه با زندگى دنيا و مواهب آن مى نماید كه تمام نعمت هايش در شُرُف زوال و اضمحلال است و به همين دليل نه قابل اعتماد است و نه شايسته دلبستگى! ایشان با بیان اینکه در دنیا شادابي جوانان به خميدگيِ پيري تبديل مي شود، نعمت سلامتي به انواع بيماريها دگرگون مي شود، انتظار بقا به لحظات فنا دچار مي گردد، لحظات مرگ و فراق و جدايي به ياري جستن از فرزندان و نزديكان و عزيزان سپري مي شود و ... همه اينها را نشانه زوال نعمت هاي دنيوي می دانند.

امام علي(ع) درباره ويژگى های دنيا مى فرمايد: «دنيا آبشخوری تيره است که ورودى آن، پُر از گِل و لاى می باشد. چشم اندازش فريبنده و باطنش كُشنده است. دنيا، فريبى گذرا، پرتوى ناپايدار و سايه اى زوال پذير و تكيه گاهى نااستوار دارد. فريبندگى آن و درخشندگى مواهبش، سبب انس افرادِ گريزان به آن مي شود و منكرانش به آن دل مي بندند، ناگهان مِثل اسبى چموش كه غافلگيرانه پاهايش را بلند مى كند و سوار را به زمين مى افكند، دنيا آنها را به زمين مى زند و با دام هايش آنها را گرفتار مى سازد و تيرهاى خود را به سويشان پرتاب مى كند».