آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

زرق و برق اين جهان تنها از دور بسيار دل انگيز و دل رباست؛ امّا از نزدیک بسيار كوچك و گاه نگران كننده است. به عنوان مثال انسان با مشاهده زندگى شاهان گمان مى کند که جهان به كام آنهاست اما در واقع ایشان برخی از مواهب مانند امنيت، آزادی و فراغت بال را از دست داده اند لذا امام علی(ع) در این رابطه می فرماید: «شنيدن دنیا مهمتر از ديدن آن است، به عكس آخرت که ديدنش بسيار برتر از شنيدنش مى باشد».

مواهب دنياى مادى و زرق و برق اين جهان از دور بسيار دل انگيز است امّا هنگامى كه انسان به آن مى رسد بسيار در نظرش كوچك مى شود وگاه نگران كننده و وحشتناك.
مثلاً انسان از دور زندگى شاهان را مى بيند و گمان مى برد اگر روزى بر تخت سلطنت تكيه كند جهان به كام اوست و شاهد سعادت و خوشبختى را در آغوش گرفته است اما هنگامى كه به آن مى رسد مى بيند حدّاقل سه چيز از مهمترين مواهب حيات را از دست داده است نخست امنيّت است، او در آن حال بايد از نزديكترين نزديكانش بترسد و دائماً مراقب اطراف خويش باشد حتى در كاخ خود و در اتاق خواب خود در امنيّت نيست زيرا در طول تاريخ، بسيارى از شاهان به دست نزديكانشان كشته شده اند.
آزادى را نيز از دست داده مثلاً او هرگز نمى تواند مانند افراد عادى با زن و فرزند خود به تفريح گاهى برود و نفس آزادى بكشد يا در مجلس ميهمانى بستگان و دوستان به آزادى شركت كند.
سوّمين موهبتى را كه از دست مى دهد فراغت بال است او هميشه گرفتار و مشغول است و لحظه اى آرام ندارد. بعضى از رؤساى جمهور را به خاطر داريم كه با صراحت مى گفتند هيچ شب خواب آرام نداشتند و چندين مرتبه پيشخدمت مخصوص، آنها را براى اطلاع از حوادثى كه در گوشه و كنار جهان رخ مى داد از خواب بيدار مى كردند تنها زمانى طعم خواب راحت را چشيدند كه دوران رياست آنها پايان گرفت.
در مثال ديگر، انسان دورنماى زندگى ثروتمندان بزرگ را مى بيند و گمان مى برد كسى از آنها خوشبخت تر نيست اما اگر روزى به آن برسد مى بيند تنها مقدار كمى از آن ثروت در زندگى او قابل جذب است و بقيه بارسنگينى بر دوش اوست. نگهدارى و مراقبت از آن، كار بسيار دشوارى است. دشمنى ها و حسادت ها كه به خاطر آن، دامنش را مى گيرد كابوس هاى وحشتناكى است و به اين ترتيب همان گونه كه امام علی(عليه السلام) در تعبير زيبا و رسايش در خطبه 114 نهج البلاغه فرموده: «همه چيز دنيا شنيدنش مهمتر از ديدن آن است و به عكس آخرت، سرايى است كه به گفته پيامبران صادق(عليهم السلام) و اولياء الله ديدنش بسيار برتر از شنيدنش مى باشد با اين حال آيا هيچ عاقلى آخرت را با دنيا معاوضه مى كند».
آرى! اگر انسان، مقامات مادى و ثروت هاى اين جهان را براى اين بطلبد كه خدمتى به خلق خدا كند و به تعبير قرآن در خطاب به قارون: «وَ ابْتَغِ فِيما آتَاكَ اللهُ الدّارَ الآخِرَةَ»(1)؛ (در ميان آنچه خدا به تو داده است سراى آخرت را جستجو كن)، و تمام مشكلات و عوارض آن را پذيرا شود، حساب ديگرى خواهد بود.
در حديثى مى خوانيم، يكى از ياران امام صادق(عليه السلام) ضمن اظهار ناراحتى عرض كرد: به خدا سوگند! ما طالب دنيا هستيم و آن را دوست داريم. امام(عليه السلام) فرمود: «بگو ببينم با اموال دنيا چه خواهى كرد؟» عرض كرد: وسايل زندگى خودم و فرزندانم را فراهم مى كنم با آن صله رحم بجا مى آورم و به نيازمندان صدقه مى دهم و حج وعمره بجامى آورم. حضرت فرمودند: «لَيْسَ هذَا طَلَبُ الدُّنْيِا، هَذَا طَلَبُ الآخِرَةِ»(2)؛ (اين طلب دنيا نيست، طلب آخرت است).(3)