آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ايمان به «معاد» تاثير مهمي در استقامت و مقاومت در مقابل دشمن در ميدان جهاد دارد. آری كسانى كه به قيامت ايمان دارند هرگز مرگ را پايان زندگى نمى دانند؛ بلكه سرآغاز زندگى برتر مى شمارند همچون ساحران فرعونى که بزرگترين ايثار و گذشت را از خود نشان دادند و جوائز فرعونى و منافع مادى را زير پا گذاشتند و به استقبال مرگ رفتند و با شهامت ايستادند و به شهادت رسيدند.

در سوره بقره، آيه 249 سخن از تأثير ايمان به معاد در استقامت، پايمردى و مقاومت در مقابل دشمن در ميدان جهاد است، سخن از زبان گروهى از مؤمنان بنى اسرائيل است كه همراه «طالوت» (فرمانده الهى لشكرشان) به مبارزه با «جالوت» (پادشاه ستمگر) برخاستند و پس از يك امتحان سخت، گروهى عقب ماندند و تنها اقليتى پا به ميدان جهاد گذاشتند، اين اقليت به دو دسته تقسيم شدند، بعضى گرفتار وحشت و ترس گشتند و گفتند: (ما امروز قدرتى براى مبارزه با جالوت و لشكريانش نداريم)؛ «قالُوا لاطاقَةَ لَنا الْيَوْمَ بِجالُوتَ وَ جُنُودِهِ». در مقابل اين گروه (كسانى كه مى دانستند خدا را ملاقات خواهند كرد [و به روز قيامت ايمان داشتند] گفتند: چه بسا گروه اندكى كه به فرمان خدا بر گروه عظيمى غلبه كردند و خدا با صابران است)؛ «و قالَ الَّذينَ يَظُنُّونَ اَنَّهُمْ مُلاقُوا اللهَ كمْ مِنْ فِئَة قَليلَة غَلَبَتْ فِئَةً كَثيرَةً بِاِذْنِ اللهِ وَ اللهُ مَعَ الصّابِرينَ». به هر حال مسلم است كسانى كه به قيامت ايمان دارند هرگز مرگ را پايان زندگى نمى دانند؛ بلكه سرآغاز زندگى برتر مى شمارند، چنين اشخاصى نه تنها از مرگ نمى ترسند بلكه با شجاعت و شهامت به استقبال آن مى روند.
همچنین در سوره طه، آیات 72 و 73 كه از زبان ساحران فرعونى به هنگام ايمان آوردن به موسى(عليه السلام) و به دنبال تهديد شديد فرعون به كشتار بيرحمانه آنان بيان شده، چنين مى خوانيم: (آنها با صراحت به فرعون گفتند: هر حكمى مى خواهى بكن تو تنها در اين زندگى دنيا مى توانى فرمان دهى - ولى ما به پروردگارمان ايمان آورده ايم تا گناهان ما و آنچه را از سحر بر ما تحميل كردى ببخشد و خدا بهتر و باقى تر است)؛ «فَاقْضِ ما اَنْتَ قاضٍ اِنَّما تَقْضى هذِهِ الْحَياةَ الدُّنْيا اِنّا آمَنّا بِرَبِّنا لِيَغْفِرَ لَنا خَطايانا وَ ما اَكْرَهْتَنا عَلَيْهِ مِنَ السِّحْرِ وَ اللهُ خَيْرٌ وَ اَبْقَى». در اينجا ايمان به قيامت و ناچيز شمردن زندگى دنيا سبب شد كه ساحران فرعونى بزرگترين ايثار، فداكارى و گذشت را از خود نشان دهند، تمام جوائز فرعونى و منافع مادى را زير پا بگذارند و به استقبال مرگى فوق العاده دردناك و آميخته با انواع شكنجه ها بروند و با صراحت و شهامت و در برابر تهديدهاى آن طاغوت جبّار بايستند و شهد شهادت را با شجاعت بنوشند.
آرى هنگامى كه جرقّه هاى ايمان به معاد به اعماق جان مى رسد، آن را چنان شعله ور مى سازد كه ديگر هيچ تهديدى در برابر آن كارگر نيست و هر چيز جز خدا و لقاى آخرت و نعيم جاودانش در نظر انسان بى ارزش و ناچيز است.
همين ايمان نيرومند و شعله ور سبب شد كه ساحران مادّى زبون و چاپلوس ديروز، به انسان هاى قوى، شجاع و پر استقامت امروز مبدل شوند.(1) تعبير به «اَلْحَياةَ الدُّنْيا»؛ (زندگى پست اين جهان) اشاره جالبى است به ايمان آنها به زندگى جاويدان و والاى سراى ديگر. آيات بعد از اين آيه نيز با صراحت بيشترى ايمان آنها را به سراى آخرت و دادگاه عدل الهى، بهشت، دوزخ و درجات مختلف بهشتيان و انواع نعمت هاى بهشتى و جاودانگى آن روشن مى سازد.(2)