آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن در ميان مسائل عقيدتى، بعد از توحيد به هيچ مسأله اى به اندازه مسأله «معاد» نپرداخته است؛ چرا كه حدود 1200 آيه اي كه درباره معاد آمده قريب به يك سوّم آيات قرآن را شامل شده است و تقريباً در تمام صفحات قرآن بدون استثنا، ذكرى از معاد به ميان آمده است. در جاى جاى قرآن بعد از موضوع ايمان به خدا، ايمان به جهان ديگر آمده و تقريباً در 30 آيه اين دو موضوع را قرين هم قرار داده است. كوتاه سخن اين كه ايمان به معاد به اضافه ايمان به مبدأ عالم هستى خط فاصل فرهنگ خداپرستان و ماديين محسوب مى شود.

يك نظر اجمالى به آيات قرآن مجيد نشان مى دهد كه در ميان مسائل عقيدتى، هيچ مسأله اى در اسلام بعد از توحيد به اهميّت مسأله معاد، اعتقاد به حيات بعد از مرگ، حسابرسى اعمال بندگان، پاداش و كيفر و اجراى عدالت نيست. وجود حدود 1200 آيه درباره معاد در مجموع قرآن مجيد كه قريب به يك سوّم آيات قرآن را تشكيل مى دهد و اين كه تقريباً در تمام صفحات قرآن بدون استثنا، ذكرى از معاد به ميان آمده و اين كه بسيارى از سوره هاى اواخر قرآن به طور كامل يا به طور عمده، درباره معاد و مقدمات و علائم و نتايج آن سخن مى گويد، شاهد گوياى اين مدعى است.

در جاى جاى قرآن مجيد بعد از موضوع ايمان به خدا، ايمان به جهان ديگر آمده و تقريباً در 30 آيه اين دو موضوع را قرين هم قرار داده و «يُؤْمِنُونَ بِاللهِ وَ الْيَوْمِ الاْخِرِ» يا تعبيرى شبيه آن فرموده است و در بيش از 100 مورد اشاره به «اَلْيَوْمِ الاْخِرَةِ» يا «اَلاْخِرَة» فرموده است؛ چرا چنين نباشد در حالى كه:
1- ايمان به خدا و حكمت و عدالت و قدرت او بدون ايمان به معاد كامل نمى گردد.
2- ايمان به معاد به زندگى انسان مفهوم مى دهد و زندگى اين جهان را از پوچى درمى آورد.
3- ايمان به معاد، روند تكاملى زندگى بشر را در مسير روشنى نشان مى دهد.
4- ايمان به معاد، ضامن اجراى تمام قوانين الهى، انگيزه اصلى تهذيب نفوس، احقاق حقوق، عمل به تكاليف، ايثار شهيدان و فداكارى فداكاران است و انسان را حسابگر خويش مى سازد.
5- ايمان به معاد روح دنياپرستى را كه خمير مايه تمام خطاها و جنايات است تضعيف مى كند و دنيا را از صورت يك «هدف نهايى» بيرون آورده، مبدل به يك «وسيله» براى نيل به سعادت جاويدان مى سازد و چقدر ميان اين دو ديدگاه تفاوت است!
6- ايمان به معاد به انسان در برابر شدائد نيرو مى بخشد و چهره وحشت انگيز مرگ را كه هميشه به صورت كابوسى بر افكار انسان ها سنگينى داشته و آرامش را از آنها سلب مى كرده، دگرگون مى سازد و آن را از مفهوم فنا و نيستى به دريچه اى به سوى جهان بقا تغيير مى دهد. و كوتاه سخن اين كه ايمان به معاد به اضافه ايمان به مبدأ عالم هستى خط فاصل فرهنگ خداپرستان و ماديين محسوب مى شود.(1)