پاسخ اجمالی:
درباره اين كه در روز قیامت که روز رسوایی بدکاران است، آبروی چه کسانی محفوظ است؟ خداوند مي فرمايد: «در آن روز آبروي پيامبر(ص) و پيروانش محفوظ است و خدا آنان را خوار نمي گرداند [در حالي كه] آبروي ديگران رفته است». وقتي سخن از عذاب قيامت است صاحبان خرد مي گويند: «خدايا! هر كس را كه به جهنم ببري آبرويش را برده اي». آری در قیامت سخن از بي آبرويي است كه مهم است؛ گرچه سوختن هم [بسيار] سخت است.
پاسخ تفصیلی:
اگر كسي در دنيا رسوا شد مي تواند در جايي، مثلاً پشت ديوار، درخت، درّه يا دامنه كوهي پنهان شود تا كسي او را نبيند؛ اما فردا كه در پيشگاه حق، حقيقت ظاهر مي شود، ديگر مفرّ و دره و كوهي نيست. در قرآن كريم آمده است كه (از پيامبر سؤال مي كنند: خداوند اين كوهها را در قيامت چه مي كند ...)؛ «وَ يَسْئَلُونَکَ عَنِ الْجِبالِ فَقُلْ يَنْسِفُها رَبِّي نَسْفاً * فَيَذَرُها قاعاً صَفْصَفاً * لا تَري فيها عِوَجاً وَ لا أَمْتاً»(1) (پيامبر بگو: كوهي نمي ماند. همه كوهها كوبيده مي شود و سرزمين قيامت صاف بوده و درّه و كوه و تلّ و تپه اي ندارد). درخت و ديواري ندارد تا انسانِ شرمنده، خود را آنجا پنهان كند. چشم اهل محشر هم تيز است و هر جا را بخواهند مي بينند: «فَبَصَرُکَ الْيَوْمَ حَديدٌ»(2) انسان است و چشم انداز وسيع موجودات. كجا انسانِ شرمنده ميتواند خود را پنهان كند؟ چگونه كسي كه عمري را به بدگويي سپري كرده آنگاه كه سرپوش برداشته مي شود چگونه به خود اجازه مي دهد كه در بين ديگران بسر برد؟ بنابراين، مهمترين خطر، بي آبرويي است.
خداي متعال در ستايش پيامبر و مؤمنان، مي فرمايد: اينها كساني هستند كه آبرويشان در قيامت محفوظ است: «يَوْمَ لا يُخْزِي اللَّهُ النَّبِيَّ وَ الَّذينَ آمَنُوا مَعَهُ نُورُهُمْ يَسْعي بَيْنَ أَيْديهِمْ وَ بِأَيْمانِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنا أَتْمِمْ لَنا نُورَنا وَ اغْفِرْ لَنا إِنَّکَ عَلي کُلِّ شَيْءٍ قَديرٌ»(3). آری روز قيامت روزي است كه خدا آبروي پيامبر و پيروانش را حفظ مي كند، پس معلوم مي شود كه خطر جدي است. خدا عظمت پيامبر را تبيين مي كند و مي فرمايد: در آن روز آبروي پيامبر و پيروانش محفوظ است و خدا آنان را خوار نمي گرداند [در حالي كه] آبروي ديگران رفته است.
حال بايد ملاحظه كرد آنچه در بيرون داريم در درون هم داريم؟ يا چون به خلوت مي رويم آن كار ديگر را انجام مي دهيم؟ كدام يك از ما مي توانيم اين شهامت را داشته باشيم كه درون و بيرونمان يكي باشد. آن روز، روز رسوايي است و چيزي بدتر از آن نيست. بر فرض، انسان سوخت و سوز را تحمل كند و بر آن عذاب صبر كند؛ اما حاضر نيست لحظه اي آبرويش برود. لذا وقتي سخن از عذاب قيامت است صاحبان خرد مي گويند: «رَبَّنا إِنَّکَ مَنْ تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ»(4)؛ (خدايا! هر كس را كه به جهنم ببري آبرويش را برده اي). سخن از بي آبرويي است كه آن مهم است؛ گرچه سوختن هم [بسيار] سخت است.(5)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.