آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اولياي الهي نوراني ‏اند؛ وقتي در بين مردم راه مي ‏روند، نورافشاني مي ‏كنند؛ راه رفتن، حرف زدن و عمل و رفتارشان، نور است و انسانی كه با آنها مي ‏نشيند به ياد خدا متذكّر مي ‏شود. اولياي الهي حرف مي ‏زنند نه اينكه ساكت باشند؛ ولي در تنهايي، ساكتند و سكوتشان فكر است. در جمع، يا به سؤالات جواب مي‏ دهند يا مسئله ‏اي طرح مي ‏كنند. اولياي الهي وقتي به جهان مي‏ نگرند، نظرشان با نظريّه توحيدي همراه است؛ عبرت مي ‏گيرند و عبرت گرفتن يعني عبور از صفات بد به صفات خوب.

قرآن كريم درباره اولياي الهي و ويژگي هاي آنان مي ‏فرمايد: عده ‏اي نوراني ‏اند: «وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً يَمْشي‏ بِهِ فِي النَّاسِ».(1) وقتي در بين مردم راه مي ‏روند، نورافشاني مي ‏كنند؛ راه رفتن، حرف زدن و عمل و رفتارشان، نور است. انسان كه با آنها مي ‏نشيند به ياد خدا متذكّر مي ‏شود؛ زيرا سخن آنان اين نيست كه چه خريدي و چه خوردي؟ سخن در اين است كه آن آيه كدام است؟ و اين حديث چيست؟
اولياي الهي حرف مي ‏زنند نه اينكه ساكت باشند؛ ولي در تنهايي، ساكتند و سكوتشان فكر است. در جمع، يا به سؤالات جواب مي‏ دهند يا مسئله ‏اي طرح مي ‏كنند. مجلس پر بركت رسول خدا(صلي الله عليه و آله و سلم) سرد و بي ‏روح نبود؛ يا سؤال مي ‏كردند و حضرت جواب مي ‏فرمود؛ يا اگر كسي سؤالي نداشت، خودِ حضرت ابتداي به سخن مي‏ فرمود.
اولياي الهي وقتي به جهان مي‏ نگرند، نظرشان با نظريّه توحيدي همراه است؛ عبرت مي ‏گيرند و عبرت گرفتن، يعني عبور از صفات بد به صفات خوب.(2) اگر كسي در برخورد با حوادث روزگار از صفات بد به صفات خوب عبور نكند، نمي ‏گويند او عبرت گرفته، مي ‏گويند تماشا مي ‏كرد. ولي اگر از صفت بد و زشتي به نيكي عبور كند، مي ‏گويند: اعتبار و عبرت گرفت. اينان نظرشان، نظر عبرت ‏آموز است، اهل ذِكر هستند و زبانشان به ياد حق گوياست و چنانكه خداوند سبحان، قرآن را -كه سراسر حكمت است- «ذكر» مي ‏نامد، ارشاد و تعليمات آنان نيز حكيمانه و حركتشان ميان مردم، هم موجب بركت و آموزنده است به این كه انسان چگونه زندگي كند و هم مجراي فيض حق است. بركات الهي به وسيله ايشان بر امت اسلامي نازل مي ‏شود و زندگي و خطّ مشي آنان بركت است. در برابر عده ‏اي كه «فَمِنْهُمْ مَنْ يَمْشي‏ عَلي‏ بَطْنِهِ»(3)؛ مشي و حركت آنان روي شكمشان است، مانند خزندگان، تمام تلاششان اين است كه براي شكم كار كنند.
بعضي از اصحاب امام رضا(سلام‏ الله‌ عليه) در قم حضور داشتند؛ يكي از آنها حضرت «زكريّا بن آدم» است. وي نامه ‏اي براي حضرت نوشت يا پيام داد كه رجال علمي و بزرگان يا پيرمردان قم رحلت كرده ‏اند و من با نسل فعلي مأنوس نيستم و مي ‏خواهم اگر اجازه بفرماييد از قم بروم.
حضرت به وي فرمودند: نه هرگز! تو در قم بمان؛ چون وجود تو براي مردم قم بركت است. خداي سبحان به بركت تو عذاب را از اين مردم بر مي‏ دارد؛ همانگونه كه به بركت قبر پدرم، موسي ‏بن جعفر(سلام‏ الله‌ عليهما) عذاب را از اهل بغداد بر مي ‏دارد.(4) اين مقام علما و اولياي الهي است كه مشي و حيات و قرارشان بركت است.(5)