رسول خدا(ص) در آستانه ماه مبارک رمضان طی خطبه شعبانیه به مردم فرمود: «ارحام را مورد صله و ديدن قرار داده و زبانتان را حفظ كنيد». امام صادق(ع) فرمودند: براي اينكه انسان مواظب دهان باشد و هر حرفي را نزند، معرفت خدا لازم است. كسي كه خدا را بشناسد و او را بزرگ بشمارد، در پيشگاه خداي عظيم، هر حرفي را نمي زند و شكم را هم با هر غذا، گرچه حرام باشد، آلوده نمي كند. لذّت خوردن چند لحظه ‏اي است كه غذا در دهان است. كسي كه خدا را شناخت كنار هر سفره ‏اي نمي ‏نشيند و عنايت دارد كه خود را با روزه گرفتن بپروراند.

اولياي الهي نوراني ‏اند؛ وقتي در بين مردم راه مي ‏روند، نورافشاني مي ‏كنند؛ راه رفتن، حرف زدن و عمل و رفتارشان، نور است و انسانی كه با آنها مي ‏نشيند به ياد خدا متذكّر مي ‏شود. اولياي الهي حرف مي ‏زنند نه اينكه ساكت باشند؛ ولي در تنهايي، ساكتند و سكوتشان فكر است. در جمع، يا به سؤالات جواب مي‏ دهند يا مسئله ‏اي طرح مي ‏كنند. اولياي الهي وقتي به جهان مي‏ نگرند، نظرشان با نظريّه توحيدي همراه است؛ عبرت مي ‏گيرند و عبرت گرفتن يعني عبور از صفات بد به صفات خوب.