آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

برخي كلمه «بيت» را در آيه «تطهير» به معني خانه مسكوني گرفته‌اند تا معنای آیه منحصر در همسران پيامبر(ص) باشد؛ در حالي كه لفظ «اهل»، مفرد مذكر است و همسران پيامبر(ص)، جمع مؤنث هستند. در ثاني پيامبر(ص) خانه مستقلى براى خود نداشت، خانه او خانه هايى بود كه با همسرانش در آنها زندگى مى كرد؛ پس منظور، «بيت قرابت» است نه «بيت سكونت».

خداوند در آیه 33 سوره احزاب می فرماید: «... إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا» ؛ (... خداوند فقط مى خواهد پلیدى [گناه] را از شما اهل بیت دور کند و کاملاً شما را پاک سازد).
برخي گفته اند: منظور از «اهل البيت»، ساكنان خانه پيامبر(صلى الله عليه وآله) است، زيرا «بيت» به معنى «خانه مسكونى» است، و ساكنان خانه پيامبر(صلى الله عليه وآله) همان همسران پيامبرند، و ديگران را شامل نمى شود و اگر ضميرها به صورت ضمير مذكر آمده به خاطر آن است كه لفظ «اهل» مذكر است و اگر بيت به صورت مفرد آمده، نه به صورت جمع با اينكه همسران پيامبر(صلى الله عليه وآله) در خانه هاى متعدد سكنى داشتند، به خاطر آن است كه پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) فرد واحدى بود و بيت او نيز به صورت واحد ذكر شده است، خلاصه اينكه آيه تنها نظر به همسران پيامبر(صلى الله عليه وآله) دارد.
پاسخ اين ايراد اين است كه اگر منظور از اهل، همسران پيامبر(صلى الله عليه وآله) باشد ظاهر لفظ مفرد مذكر و معناى آن جمع مؤنث است در حالى كه در آيه نه مفرد، مذكر شده نه جمع، مؤنّث؛ بلكه به صورت جمع مذكّر آمده است.
هم چنين تعبير به «بيت» به صورت مفرد، بر خلاف صدر آيه كه به صورت جمع آمده: «وَ قَرْنَ فى بُيُوتِكُنَّ» نمى تواند به خاطر شخص پيامبر(صلى الله عليه وآله) باشد؛ زيرا پيامبر(صلى الله عليه وآله) خانه مستقلى براى خود نداشت، خانه او خانه هايى بود كه با همسرانش در آنها زندگى مى كرد.
بنابراين راهى جز اين نيست كه منظور از بيت در اينجا بيت قرابت و نزديكى و ارتباط نسبى با پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) بوده باشد، نه بيت سكونت، تعبيرى كه بسيار معمول و متداول است.
گذشته از همه اينها به فرض كه تمام اين تكلّفات را بپذيريم، آيا مى شود از رواياتى با آن وسعت و كثرت و صراحت كه اهل بيت(عليهم السلام) را منحصر در پنج نفر مى كند صرف نظر كرد؟ يا آنها را حديث ضعيف شمرد؟ اگر اين احاديث، متواتر و قوى نباشند اصلا حديث متواتر و صحيحى نخواهيم داشت، اگر اين روايات، صراحت ندارد كدام روايت در اداى مضمونش صريح است؟!
از همه شگفت انگيزتر سخنى است كه از عكرمه نقل شده است، او مى گويد: «مَنْ شاءَ باهَلْتُهُ اَنَّها نَزَلَتْ فى نِساءِ النَّبى(صلى الله عليه وآله)!»(1)؛ (هر كس بخواهد من حاضرم با او مباهله كنم كه اين آيه درباره همسران پيامبر(صلى الله عليه وآله) نازل شده است!) و در عبارت ديگرى از او نقل شده «اِنَّ عكرمةَ كانَ يُنادى فى السُّوق اَنَّ قولَهُ تَعالى اِنما يريد اللّه...نَزَل فى نساءِ النبى»(2)؛ (او در بازار صدا مى زد كه آيه انما يريد اللّه...درباره همسران پيامبر(صلى الله عليه وآله) نازل شده است!).
راستى شگفت آور است؛ مگر مسائل علمى و استدلالى را مى توان با مباهله و فرياد بر سر بازارها اثبات كرد؛ آن هم مبحثى كه اين همه دلائل و شواهد و قرائن دارد. پيامبر(صلى الله عليه وآله) به دور پنج نفر عبا مى كشد كه آنها را دقيقاً مشخص كند و مخاطب سازد و حتى ام سلمه و عايشه را در آن محدوده راه نمى دهد، و شش ماه يا هشت ماه یا نه ماه، مرتب پشت خانه فاطمه(عليها السلام) اين جمله را تكرار مى كند كه منظور از اين آيه شمائيد، و واژه «اِنَّما» كه دليل بر حصر است در آغاز آيه كاملا چشم گير است و پيامبر(صلى الله عليه وآله) با اين همه تأكيدات پياپى، هر گونه شبهه را زايل كند؛ ولى عكرمه با انگيزه هايى كه خودش بهتر مى داند مى خواهد با مباهله، غير آن را ثابت كند و در بازارها فرياد بر ضد آن بلند نمايد!
اصولا جوش و خروش عكرمه و رفتن به سراغ مباهله كه در مباحث علمى نادر و كم نظير است، و همچنين فرياد زدن بر سر بازارها كه آن هم در مسائل علمى بى نظير است، خود دليل روشنى است بر اين كه زير اين كاسه، نيم كاسه اى است، و در پشت اين قال و غوغا، اسرار ديگرى نهفته است، آيا او مأموريت داشت كه اين فضيلت بزرگ الهى را به نفع حاكمان وقت انكار كند و با احاديث پيامبر(صلى الله عليه وآله) با اين رسوائى به مقابله برخيزد؟!(3)