آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

بعضى از افراد به خاطر اين كه مبادا نوشته هاى آن ها به دست افراد بى وضو برسد و يا زير دست و پا و يا كوچه و بازار بيفتد، از نوشتن «بسم الله» در آغاز نوشته ها خوددارى مى كنند؛ غافل از آن كه اگر اين امور ايرادى داشته باشد، حذف و سانسور اسم خدا ايرادش به مراتب بيشتر است. گناه رعایت نشدن احترام بسم الله توسط دیگران به عهده ما نیست تا بهانه حذف آن گردد. مؤید این مطلب، دستور امام باقر(ع) به عبدالملک بن مروان درباره ضرب «بسم الله» بر سکه های آن دوران و گرفتار نیامدن در وسوسه های این چنینی است.
 

متأسفانه بعضى از افراد بى سليقه به خاطر اين كه مبادا نوشته هاى آنها به دست افراد بى وضو برسد و يا زير دست و پا و يا كوچه و بازار بيفتد از نوشتن «بسم الله» در آغاز نامه ها و نوشته ها، خوددارى مى كنند؛ و يا به جاى آن چند نقطه مى گذارند؛ غافل از اين كه اگر اين امور ايرادى داشته باشد حذف كردن «بسم الله» و سانسور كردن اسم خدا ايرادش به مراتب بيشتر است.
ما مأموريم بنويسيم و در حفظ و احترام آن نيز بكوشيم و اگر ديگران احترام لازم را رعايت نكنند ما مسئول كار آنها نيستيم و ما نبايد «بسم الله» را به اين بهانه حذف كنيم كه ضررش بيشتر است.
در تواريخ آمده است که: نخستين بار كه دراسلام سكه عمومى و مستقل زده شد در زمان عبدالملك بن مروان و به دستور امام باقر(عليه السلام) بود. در يك طرف آن سكه «لا اِلهَ اِلاَّ الله» و در طرف ديگر «مُحَمَّد رَسُول الله(صلى الله عليه وآله)» نوشته شده بود؛ و روشن است كه اين سكه به دست هركس مى افتاد، حتى غير مسلمانانى كه در محيط اسلام زندگى داشتند، و هرگز اين ملاحظات كه مبادا هتك به اين نام هاى مقدّس شود يا بدون وضو دست بر آن بگذارند مانع از ضرب سكه يا شعارهاى زنده اسلامى نمى شد و نبايد بشود.(1)،(2)