آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

این تصوّر که توسّل به غیر خداى سبحان، خدا پنداشتن او و عبادت غیر خداست،، به دو جهت باطل است؛ 1-اگر توسّل به پیامبر(ص) شرک بود، مى بایست در زندگی اجتماعی هم هر توسّل عادى به دیگران، شرک باشد، در حالى که چنین نیست و از نوع توسّل به اسباب است. 2-عبادت، خضوع در مقابل دیگرى به عنوان خدا یا پروردگار است یا کارهاى است که خدا به او سپرده است. در توسل به پیامبران و صالحان و شهدا هیچ یک از این قیدها نیست، بلکه از این جهت به آنان توسل مى شود که بندگان مورد احترام خدایند و دعاى آنان نزد خداوند مستجاب است.

این تصوّر که توسّل به غیر خداى سبحان، خدا پنداشتن او و عبادت غیر خداست، باطل است، به دو جهت:
اوّل: اگر توسّل به دعاى پیامبر(صلى الله علیه وآله) و به خود او و به حق او شرک بود، مى بایست هر توسّلى حتى توسّل به دیگران در امور عادى هم شرک باشد، در حالى که قطعاً چنین نیست، زیرا همه از نوع توسّل به اسباب است، چه اسباب عادى یا غیر عادى، طبیعى یا غیرطبیعى.
دوم: عبادت، خضوع در مقابل دیگرى به عنوان آن است که او خدا یا پروردگار است یا کارهاى خدا به او سپرده شده است. در توسل به پیامبران و صالحان و شهدا هیچ یک از این قیدها نیست، بلکه از این جهت به آنان توسل مى شود که بندگان مورد احترام خدایند و دعاى آنان نزد خداوند سبحان مستجاب است، یا اینکه خودشان و حق ایشان نزد خداوند، منزلتى دارند و توسل به آنان، دریاى رحمت الهى را به جوش و خروش مى آورد. چگونه توسّل به پیام آور توحید، شرک است، در حالى که به او از این جهت توسّل مى جویند که با شرک مبارزه کرد و بنیان شرک را در هم ریخت؟!(1)